Even voor iedereen die denkt dat Hertzberger een punt heeft met het opstappen bij het NSC.
Ik schrijf dit op omdat ik weet dat de pers het gaat nalaten. Mochten er ergens rare fouten staan geef ik de schuld aan mijn coronabesmetting en daarmee gepaard gaande breinmist…

Niet alleen heeft Hertzberger zelf toegestemd plaats te nemen in een volledig extreem-rechts kabinet, als lid van een extreem-rechtse partij, ze heeft, terwijl ze 4 jaar ouder is zelf 4 jaar bewuster dan ik mee kunnen maken wat het fascistische karakter van de PVV is.
Ze heeft dus ook kunnen zien dat deze partij louter bestaat bij het zaaien van haat, angst, verdeeldheid en vooral het zorgen van afleiding voor het eigen desfunctioneren van deze partij.

Wat mij betreft had ze radicaal moeten weigeren deel te nemen toen Omtzigt het principe “nooit samen te willen regeren met de PVV” de deur uit deed.
Dat ze dat niet heeft gedaan, maakt het niet plotseling mogelijk om je te beklagen over het discriminatoire karakter van alle extreem-rechtse partijen in de coalitie.
Want daarvan kon ze ook zien dat deze partijen steeds extreem-rechtser werden simpelweg door deelname aan een kabinet waarin het discrimineren van sommige mensen volkomen normaal was.

En daarmee komen we bij het NSC zelf, en ook Hertzberger’s rol binnen het NSC.
Want Hertzberger is niet alleen zelf ontzettend racistisch, getuige deze column in het NRC over het standbeeld voor Rotterdam CS van een vrouw van kleur, maar had er zelf ook geen moeite mee om bepaalde minderheden onheus te bejegenen en openlijk te discrimineren.
Nou kun je hier tegenin brengen dat je niet op 1 column af kunt gaan, en in andere gevallen ben ik het daar mee eens, tot je je bedenkt dat ze hierover nadacht, het opschreef en toen nog steeds dacht dat het een goed idee was om in te sturen naar het NRC.

Verder heeft Rosanne Hertzberger midden februari 2024 het medisch beroepsgeheim van transkinderen geprobeerd op te heffen. Ik schreef daar eerder al dit artikel over dat ik je kan aanraden om te lezen.

Nicolien van Vroonhoven, van hetzelfde NSC maakte midden april 2024 transmensen, en zelfs transkinderen uit voor serieverkrachters.
Blijkbaar is het discrimineren van de ene minderheid door collega’s een probleem (en ik vermoed omdat het nu om de eigen mensen gaat), en die van de andere minderheid niet.

Hertzberger gooide er in juli trouwens nog een desinformatieproject in. Vragen over de transzorg voor minderjarigen, waarbij Hertzberger en anderen zich baseerden en vragen stelden over deze zorg op basis van de rabiate leugens van de transfobische voormalig kinderarts Hilary Cass, werden plots vergezeld van een vermelding van het persoonlijke haatproject van Michael Shellenberger, een figuur van de extreem-rechtse denktank Environmental Progress, een denktank die klimaatverandering ontkent. Wat deze persoon of deze organisatie met transmensen te maken heeft? Helemaal niks. Feit is dat Shellenberger er zijn persoonlijke missie van heeft gemaakt om de endocrinologische zorg voor transkinderen “verboden te krijgen” en “WPATH te gronde te richten.”

De WPATH files, waar het in die vraagstelling van de Tweede Kamer om ging, zijn doelbewust geredigeerde berichten om deze zorg in het slechtst mogelijke daglicht te stellen. Het zijn berichten van artsen, vaak waarin ze advies vragen aan collega’s om te weten hoe ze om moeten gaan met een patiënt die klachten heeft die ze nog niet eerder gezien hebben. Deze berichten werden ontdaan van context, zodat het lijkt alsof de betrokken artsen maar wat aanmodderen en blind zijn voor de gevolgen.

Het NSC heeft dus geen probleem met het verspreiden van desinformatie en het daarmee discrimneren van de ene minderheid, maar als het plotseling over een collega gaat, is de maat vol.

Racisme is een groot probleem. Ik zal niet ontkennen dat het verschrikkelijk is wat er nu gebeurd, maar het NSC is er zelf ook niet vies van. Het zou niet mogen gebeuren dat gedrag dat je in een gewone baan gewoon ontslag oplevert als je je gedrag niet aanpast in de politiek betekend dat je de hand boven je hoofd gehouden wordt.

Maar Hertzberger heeft, gezien de houding van het NSC jegens transmensen geen enkel recht van spreken.

Op sommige momenten moet ik denken aan deze gids van Amnesty International, over hoe je transfobie bestrijdt en aan iemand uitlegt dat deze transfobische opmerkingen maakt.

Helemaal aan die gids voldoen doe ik zeker niet, maar ik probeer het wel. Helaas zonder resultaat.
Een van de mensen waarbij ik het probeerde is Mona Keijzer, hier te zien op een foto uit 2010, toen ze nog lid was van het CDA.

Voorafgaand aan haar BBB-lidmaatschap uitte ze steeds vaker extreem-rechtse standpunten. Haar Twitterprofiel is een goudmijn van tegenstrijdigheid en hypocrisie.

In juli 2023 publiceerde ze een haattweet richting Rikkie Kollé, die als 22-jarige transvrouw een missverkiezing won en daarom (met de dood) werd bedreigd.

Als 54-jarige pestte ze vrolijk mee: miss-verkiezingen moeten natuurlijk alleen door “échte vrouwen” gewonnen kunnen worden. Omdat ze een ultra-conservatieve politica is, is de kans groot dat ze een exclusionaire beschrijving zou geven van “echte vrouwen”. Misschien zelfs tot het punt dat ze zichzelf uitsluit, transfobische mensen hebben vaak zeer beperkte, stereotype ideeën over mannen en vrouwen.

Ze zegt feministe te zijn maar is helaas van het gender-kritische soort: vrouwenrechten doen voor haar niet ter zake. Maar dat lijkt ze niet door te hebben. Of ze gebruikt gewoon de extreem-rechtse, omgevormde variant van feminisme en het concept zo een slechte naam te bezorgen en de term feminisme/feministe te misbruiken.

Amber Rustenburg die het kroontje in 2024 overnam van Rikkie werd namelijk door Mona niet genoemd of gevierd. Zo belangrijk, zo’n immense overwinning voor alle vrouwen is 1 cis-vrouw dus blijkbaar ook weer niet.

Die scheve aandacht is kenmerkend voor transfobische politici: de aandacht leidt altijd af van daadwerkelijke problemen waar transvrouwen/transmensen mee te maken hebben. 1 transvrouw wordt uitgelegd als een ramp, maar ze hield zich nooit bezig met deze miss-verkiezing, daar heb ik haar profiel op nagezocht.

(Misschien was ze ook gewoon te druk met haar veroordeling voor groepsdiscriminatie van moslims natuurlijk. Maar ik dwaal af)

Ben je woke, dan controleer je je overheid. Ongestoord discriminatoir, racistisch, fascistisch of exclusionaire politiek bedrijven wordt zo moeilijker. Met transmensen heeft woke dus niks te maken, het is de extreem-rechtse uitleg ervan zodat politici een veranderende maatschappij als slecht, gevaarlijk en stom uit kunnen leggen.

Daarmee beweert ze eigenlijk: “Je hebt het recht je bek te houden als je merkt dat je eigen overheid ontspoort.” Want aan die controle heeft extreem-rechts een grandioze hekel: De PVV wil niet voor niets van de publieke omroep af.

Al een aantal jaar krijgen transmensen daarom in toenemende mate de schuld van zo ongeveer alles dat er aan de hand is in Nederland. “Je mag ook niks meer zeggen!” zal veel transmensen bekend in de oren klinken als ze iemand aanspreken op transfobische opmerkingen. In dit stuk zul je zien dat mevrouw Keijzer dezelfde opvattingen heeft.

Extreem-rechtse en oerconservatieve politici hebben een vijand nodig, voor nu is dat seksuele diversiteit, bedoeld om zondebokpolitiek te bedrijven. Diversiteit uitbeelden als onmenselijk, als een immens gevaar is het eerste station: zo kweek je begrip voor het ontnemen van rechten. Omdat het een denkbeeldige vijand is kan Mona niet uitleggen hoe 1 transvrouw een verlies is voor alle vrouwen.

Jezelf 100% tegenspreken

Hoe ze dat nou voor zich zag was wel iets dat ik graag wilde weten en vroeg om een verduidelijkende reactie op die haattweet. Een tweet waar volgens haar (uit een gesprek eerder op Instagram al) “context bij ontbrak”.

Voor de volledigheid: ze is voor mij lange tijd een rolmodel geweest als transvrouw die niet uit de kast was, dus mijn benadering van haar is sterk gekleurd geweest.
Daar bleef door die ene tweet meteen weinig van over: de tweet deed dubbel pijn.
Bovendien bereikt zij zo mensen die doof zijn voor “echt” extreem-rechts (FvD, JA21, PVV, en nu dus ook NSC, BBB, en VVD). Het gebeurd namelijk wel vaker dat mensen dan redeneren met de gedachte:
“Als zelfs zíj er nu iets over zegt, dan moét er wel iets aan de hand zijn!”
Het is het gedachtegoed dat bij het publiek het gevoel van een maatschappelijke urgentie moet creëren, zodat de politiek een geveinsde vorm van actie kan ondernemen tégen transmensen.

Tussen (…) melde ik dat ik haar al op Instagram gesproken had. Dit leek me voor hier niet relevant.
Op 11 augustus 2023 vroeg ik haar:

Geachte mevrouw Keijzer,

Mijn naam is Iris Voorloop en naar aanleiding van uw tweet over Rikkie Kolle die als transvrouw een miss-verkiezing won voelde ik de neiging verder te willen reageren (…)
Ik heb lang nagedacht of ik dit moest doen (…) maar ik kon het niet laten gaan, o.a. door het risico die de uitspraak ook heeft op niet-transvrouwen.

Natuurlijk kan ik u niet dwingen om een reactie, maar transpersonen verliezen in toenemende mate de mogelijkheid zich terdege te kunnen verdedigen tegen bepaalde uitspraken, en omdat u aangaf dat er een belangrijke vorm van context ontbrak, ben ik benieuwd wat daar de uitleg voor is, als persoon die onherroepelijk met de mogelijke gevolgen van dergelijke uitspraken te maken gaat krijgen.

Nogmaals: ik zou het verschrikkelijk op prijs stellen als u dit zou lezen en mij een reactie zou willen doen toekomen, de Pride-maand leek me een goed moment hier toch nog op te reageren.

Ter herhaling: die zogenaamd ontbrekende context, had ze het via Instagram over.
Ik nodig je uit om ernaar te zoeken, overigens (spoiler: hij ontbreekt!)

“Ik antwoord maar gelijk zo op je vraag naar context bij de tweet. Fijn dat je naar verduidelijking vraagt. Dank daarvoor.

Vooropgesteld: transgenders moeten naar mijn mening gewoon op goede zorg aanspraak kunnen doen en van anderen mag gevraagd worden deze mensen te accepteren zoals ze zijn. Waar ik bijvoorbeeld vraagtekens bij zet, is het onverdraagzame discours dat zo nu en dan wordt opgelegd.
‘You are included’ geldt dan alleen voor degene die de meest ver doorgevoerde transmening delen. Een ander discussiepunten is het meedoen van transvrouwen aan bv sportwedstrijden. Ik ben het eens met de sportbonden die daar nu beperkingen aan opleggen omdat het in de praktijk anders zeer waarschijnlijk betekent dat biologische vrouwen verliezen. Ik hoop dat het met deze voorbeelden wat duidelijker is.”

Bijzondere reactie he? Waar zag u als lezer de acceptatie van Keijzer inclusief haar suggestie dat van anderen gevraagd wordt ze te accepteren zoals ze zijn? Nergens toch?

Want Rikkie werd helemaal niet geaccepteerd, ze werd als een gevaar neergezet: Mona spreekt zichzelf dus grandioos tegen. Nou gaan hypocrisie en tegenstrijdigheid wel vaker hand-in-hand bij extreem-rechtse politici, maar ik denk dat ik (heel naïef) meer verwachtte van een meester-doctorandus in de rechten.

Nog geen jaar later stemde ze vóór de transfobische motie van Rosanne Hertzberger en hoofdelijk vóór de motie-Van Vroonhoven (NSC) om de “Transgenderwet” te stoppen. Haar opmerking over zorg was dus niks waard. Een identiteitsbewijs dat klopt is ook zorg: de angst voor ongemakkelijke situaties bij controle ervan wordt ermee weggenomen.

Dan de opmerking over “onverdraagzaam discours”.
Keijzer’s tweet laat 1 ding duidelijk zien: de onverdraagzaamheid komt van haar, niet van Rikkie.
Beide kampen van een discussie kennen hun extremen, kijk maar naar de Zwarte Pieten-discussie (zij trouwens gróót voorstander van alles zo houden als het is…). Het transgenderdebat kent natuurlijk hetzelfde fenomeen: sommige mensen zullen door de hoeveelheid discriminatie die ze al hebben meegemaakt recht-evenredig feller zijn dan andere. En die discriminatie, dat gebeurd vaak op basis van seksuele identiteit.

Oproepen tot wederzijds respect, educatie, gelijke rechten, aandacht voor onze zorg, wordt steeds sneller als onverdraagzaamheid uitgelegd. Vaak door politici die zelf dat wederzijdse respect helemaal niet belangrijk vinden, of vinden dat daar grenzen aan horen te zitten. Transmensen worden pedofielen genoemd, beschuldigd van het zijn van vermomde serieverkrachters of men trekt openlijk de deskundigheid van betrokken artsen in transzorg in twijfel.

Dit intolerante, haatdragende taalgebruik is griezelig prevalent en normaal: veel mediaplatforms zwijgen als het graf, of weerleggen de rabiate leugens nooit. Transmensen weten dondersgoed wie er onverdraagzaam is: van ons blijven vragen om beleefd te blijven is daarom volkomen hypocriet.

Mona kan ook geen voorbeeld noemen van transvrouwen in (top)sport: Die zijn er namelijk nauwelijks tot niet. Het IOC versoepelde in 2004 de regels voor deelname van transatleten. De eerste medaille door een transvrouw en in veel gevallen zelfs de eerste kwalificatie moet nog plaatsvinden.
Sommige sportbonden sluiten je zelfs op voorhand uit van deelname, als je pech hebt.

Trans- (en cis-)vrouwen hebben altijd problemen gehad bij deelname aan sport. Toch suggereert Keijzer dat vóór herziening dit echt radicaal anders was. Deze richtlijnen raakten voor herziening ook vrijwel altijd cis- en intersekse mensen, met diskwalificatie tot gevolg. Alleen maar omdat “ze eigenlijk mannen zijn”. De voorbeelden hiervan zijn gemakkelijk te vinden, in tegenstelling tot “al die transvrouwen die de vrouwensport kapot gaan maken”.

Caster Semenya, Dutee Chand, of een ouder, Nederlands voorbeeld: Foekje Dillema.
Zo 3 voorbeelden van mensen waar misplaatste ideeën over vrouwelijkheid geleid hebben tot buitengewoon gênante discussie over geslachtsorganen, chromosomen en hormonen.
Vrouwen die volgens Mona nu eindelijk beschermd worden, terwijl het absolute tegendeel waar is.

Daarbij speelt ook een absoluut gebrek aan kennis over wat hormonen nou eigenlijk doen altijd een grote rol, net als genderstereotypes. Vrouwen zijn altijd klein en fragiel, mannen megalang en breed-geschouderd.

De nieuwe richtlijnen vereisen louter “verdenking” om een genitaal onderzoek te verplichten. Vooral cis-vrouwen worden dus geraakt door transfobie, want hun veiligheid staat zo op het spel. De sportbonden wijzen vaak de arts aan, wat aardig wat ruimte laat voor misbruik, getuige de misbruikschandalen in topsport door artsen of fysiotherapeuten.

Dergelijke richtlijnen veranderen de vrouwensport niet. Achterblijvende media-aandacht, minder faciliteiten/lagere kwaliteit daarvan, achterblijvende financiën (sponsoren, prijzengeld), allemaal problemen die deze richtlijnen niet oplossen. Daar had mevrouw Keijzer zich dus hard voor kunnen maken: ze is immers feministe toch? Dus kun je vechten voor inclusieve(re) sportregels in plaats van exclusionaire die vaak de vrouwelijkheid van (vaak) niet-Westerse atletes in twijfel trekken.

Maar dat kost moeite, kennis en tijd. Dus trap je transvrouwen de grond in en neem je vierkant stelling achter vrouw-onvriendelijke richtlijnen.

Voor wat noodzakelijk onderzoek naar de vrouwonvriendelijkheid van de hormoon-, geslachts- en chromosoomeisen wat leesvoer: https://link.springer.com/article/10.1007/s11673-018-9876-3

Exclusionaire sportrichtlijnen wakkeren het maatschappelijke debat aan: een gebrek aan acceptatie in sport leidt tot een gebrek aan acceptatie in de maatschappij.

Deelname in de vrouwencategorie geschiedt op basis van prestaties, niet sekse of genderidentiteit.

Een nieuwe email op haar reactie

Ik stuurde een nieuwe reactie terug, want veel wijzer werd ik niet.

Niet dezelfde opvatting delen noemt zij onverdraagzaam discours. Dat ervaar ik als transpersoon vaak als onmogelijk en daarom verwoorde ik dat zo: ík wordt vaak gevraagd het niet “aan iedereen op te dringen”, maar ik wordt ook domweg beschuldigd van serieuze misdrijven. Ga je daar tegenin?
Dan ben je de “radicale (extremistische) transgender activist”. Logica he?

Op 19 aug. 2023 schreef ik:

Ik wil u een gerichte vraag stellen.

Als u stelt dat discussie onmogelijk is, dan maakt u (vrees ik, maar ook begrijpelijk) deze fout omdat 99 van de 100 keer discussies ontstaan omdat er in de media iets over transmensen geroepen wordt wat regelrechte leugens zijn.
Vaak is dat iemand die transmensen niet begrijpt, expliciet niet wíl begrijpen, niet met ze wil spreken en vind dat alles over ze gezegd moet kunnen worden zonder gevolgen, zelfs als de wetenschap ze in het ongelijk stelt.
Deze personen (ik bedoel hiermee niet expliciet u, maar het sportpunt raakt het zeer zeker wel) ontkennen vrijwel altijd de wetenschap die er wél is, en gebruiken constructieve kritiek die ze krijgen op het geuitte standpunt vaak als wapenfeit om de transgender gemeenschap af te schilderen als “intolerant”, “dwingend”, “gestoord”, en “bereid een ideologie door te voeren” (dit grijpt dan weer terug op de eerdere brief).

Mijn reactie op de laatste zin was dan ook: “Nee, zo is het nog steeds niet duidelijk.” (deels ook omdat uw reactie eigenlijk uw tweet keihard tegenspreekt).
Kunt u mij expliciete voorbeelden geven van atletes waarop deze sportbonden zich baseerden?
Zou u tevens willen uitleggen waarom u het een goede ontwikkeling vindt?

Ik ben zeer benieuwd naar uw antwoord.
(…)

Dat leverde op 21 augustus 2023 deze reactie op:

Beste Iris,

Het blijkt maar weer eens hoe veel beter het is om in persoon met mensen te spreken. De digitale weg kent gebreken. Ik heb namelijk niet geschreven dat “discussie onmogelijk is”. Ik ervaar dat ook helemaal niet zo. De transmensen die ik ken, kan ik prima mee praten. En dan hoef je het niet eens altijd dezelfde conclusies te trekken.

Werk cq woon je nog in [mijn woonplaats]? Dan moeten we maar eens een keer een kopje koffie drinken. Ik kom nog geregeld in Ilpendam dus dat moet een keer lukken.

“De digitale weg kent gebreken”: Wáárom dan zo’n rottweet plaatsen!? Want ik ben het ermee eens, maar volg dan verdomme je eigen advies op!

Maar dan komt de “Maar ik ken wel transmensen en daar kan ik prima mee praten”-opmerking.
Een gigantische rode vlag: “Ik kan niet transfobisch zijn, want ik ken wel transmensen?”

Ik kan het gevoel daarbij niet van me afzetten dat ze zo onbewust vooral suggereert alsof alle transmensen heel onredelijk zijn. Dit is een opmerking die ik nu in een ander licht kan plaatsen, iets dat ik later uitleg. “En dan hoef je niet eens altijd dezelfde conclusies te trekken”: over mensenrechten van mening verschillen…je mag je zelf afvragen hoe dat er uitziet. Vervang transmensen door mensen van kleur en kijk dan even of Mona niet gewoon een regelrechte raciste is (spoiler: dat is ze!)

Verder moet ik haar op haar woord geloven dat ze inderdaad transmensen kent. Ik geloof dat absoluut NIET, laat dat duidelijk zijn. Kent ze ze wel, vraag ik me af of dit onderwerp ooit ter sprake komt.
Transmensen weten soms vrij snel wie ze moeten ontwijken, of welke onderwerpen je maar beter niet moet aansnijden, omdat je gewoon niet tot iemand doordringt. Dit laatste kostte mij enkele vriendschappen, maar ik ken mensen die de lieve vrede bewaren en bepaalde onderwerpen vermijden.

Ingaan op de uitnodiging

Mijn eerste reactie was vooral: “Ja, graag!” Iemand die op Twitter iets doms zegt in het echt uitleggen waarom dat dom is: die kans is extreem klein. Maar helaas kwam het er niet meteen van: ik kampte namelijk met langdurige coronaklachten op het moment van de uitnodiging, dus die ging op de lange baan.

Begin januari namen mijn klachten af en probeerde ik het opnieuw. “De vorming van de fractie in de nieuwe Tweede Kamer zou eerst afgerond worden en dan zou er een mogelijkheid ontstaan”, liet ze me in een reactie weten, eind januari.

En daarna bleef het stil. Opvallend stil.

Met de woordvoerdersverdeling achter de rug, probeerde ik het nog een keer in februari. Zonder reactie. En toen, op 12 maart, plaatste ze plotseling dit op Instagram:

Opnieuw sprak ik haar aan. Er zijn namelijk mensen die dit écht geloven, kijk maar naar De Week van de Lentekriebels in 2023.

Zij vond transfobie humor, ik absoluut niet.

In de reactie stelde ze “dat ik er toch ook gewoon mag zijn”, zonder enig realiteitsbesef dat ze het wantrouwen jegens ook mijn bestaan zo opstookt. En ik weet zeker dat als ik Rikkie’s prestatie had geëvenaard ik zonder twijfel een doelwit van Mona geweest was.

Het probleem is ook dat ze het beeld creëert dat transmensen belachelijk maken normaal is.
“Als zij het doet mag ik het ook? Toch?”

Maar het werd nog erger. Ze plaatste een videoclip van het Instagramkanaal Kings of Value, waarin “woke” omschreven werd “als een manier om de geest van jonge mensen te verzieken”.

Kings of Value is een manosphere Instagram kanaal, met alle rabiate vrouwenhaters en neofascisten praktisch permanent op de omslag: Matt Walsh, Michael Knowles, Jordan Peterson, Stephen Crowder, Ben Shapiro, Dennis Prager, Pierce Morgan.

Let trouwens even op de tweede rij, middelste afbeelding: Daar misbruikt men het verhaal van David Reimer om te beweren dat transmensen niet bestaan en dat genderbevestigende zorg dodelijk is.
Terwijl David Reimer juist het gevolg was van een afschuwelijk experiment van een seksuoloog en om die reden uiteindelijk een eind aan zijn leven maakte. Zijn verhaal bewijst JUIST dat kinderen niet te indoctrineren zijn. Dit verhaal zo misbruiken is buitengewoon walgelijk.

Het kanaal bediend zich van buitengewoon luie, korte clipjes vergezeld van het enige woord: “Thoughts?”
Ondanks die onvoorstelbare luiheid trekt het kanaal griezelig veel kijkers en volgers (of ik begrijp niks van Instagram, dat kan natuurlijk ook, mijn kennis van sociale media laat soms te wensen over).

Mona Keijzer promoot dus, als feministe een anti-vrouwenkanaal. Jordan Peterson vind immers dat verkrachting de schuld is van de vrouw, tenzij een groep mannen overeenstemming bereikt dat het verkrachting is…
Dan ben je dus geen feministe.

Maar er gebeurde iets eigenaardigs. Iets raars waarvan ik lang getwijfeld heb of ik het eerder dan de reacties op haar haattweet moest bespreken of daarna pas.
Want haar opmerking dat ze een feministe zegt te zijn, haar haattweet richting Rikkie Kollé, het delen van manosphere materiaal: het kwam allemaal in een ander daglicht te staan door een manifest dat aan alle kanten rammelt.

De oneindig complexe samenleving die vraagt om nuance

Een aantal dagen voor of na het plaatsen van de haattweet richting Rikkie Kollé, plaatste ze op haar eigen website (die momenteel uit de lucht is) het artikel met de eigenaardige titel:
“De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen”. Een stuk over “waarom overheidsbeleid (bijna) altijd faalt”, waar ze een prijs voor won van De Nieuwe Denktank, waar je het stuk op dit moment wél kunt lezen. Welke hel zij het over heeft mag de lezer invullen, ik weet het niet.

Goede bedoelingen heeft ze niet en het ijveren voor nuance boeit haar evenmin: Excuses maken voor de buitengewoon racistische uitspraak over moslims (die zij zelf “zeer genuanceerd” noemt trouwens). Dat nooit! Je gebruikt zelfs onderzoek om te zeggen dat je geen raciste bent. Alleen komt daar het woord “islam” nergens in voor… Het ging ook niet over religie.
Onderzoek nodig hebben om te bewijzen dat je geen raciste bent is natuurlijk ook een zwaktebod.

Want, uit haar hoorzitting bij 23:25 blijkt:

“Dus op het moment dat je iets zegt er mensen zijn die dat vervelend vinden, dat is een feit voorzitter. Maar om nou te zeggen dat je dat niet meer mag zeggen, want dat is eigenlijk wat u (Ismail El Abassi, DENK) stelt, dat zou toch ook wat mij betreft wel te ver gaan.”

Dit is het op zeer zalvende toon ontkennen van je discriminatoire taalgebruik.
Iedereen zegt wel eens iets dat niet lekker valt, ik ook, en dat blijft ook zo, daarvoor zijn we mensen.
Hoe je vervolgens met kritiek omgaat, of je excuses aanbiedt, is echter daarna het belangrijkste.
Mona Keijzer kan niet tegen kritiek, dat is in die hoorzitting heel duidelijk, op alle mogelijke wijze verdedigd ze het ongelimiteerd moeten kunnen beledigen en discrimineren van moslims.

Want dat is wat je doet als je expliciet weigert afstand te nemen en geen excuses maakt voor je uitspraakt. Zoals wel vaker, bleek transfobie ook nu weer de voorbode van onversneden racisme.

Antisemitisme bestrijden is bij haar dus voorwaardelijk: dat kan blijkbaar alleen als je louter moslims de schuld geeft. En dat maakt het kwalijk: het jodendom/Judaïsme is blijkbaar heiliger dan het islamitische geloof. Discriminatie van de een moet worden toegestaan om discriminatie van de ander mee te veroordelen. Terwijl je de realiteit gewoon kunt blijven erkennen: antisemitisme komt namelijk ook van roomblanke, witte Nederlanders. Van Christelijken, van Katholieken, enz.

Doordat ze in de hoorzitting maar bleef hameren op haar zogenaamde nuance ga je je bijna afvragen of ze zelf werkelijk niet doorheeft dat ze zo hypocriet bezig is. En dat er ook een camera op staat die dat genadeloos registreert.

Sommige dingen niet meer mogen zeggen is verder voor een hoop flexibiliteit vatbaar bij de BBB. Vlak voor de verkiezingen in 2023 was dit nog onderdeel van het program:

Sommige dingen dus niet meer mogen zeggen en zelfs niet meer leren: de BBB is vóór.
En reken maar dat dat citaat zich ECHT NIET BEPERKT tot het boerenleven, zoals het lijkt te suggereren. Kijken we naar het hoofdlijnenakkoord met daarin de “eis” politiek neutrale seksuele voorlichting in te voeren, dan zie je daar het boekenverbod gewoon terug.

Zichtbare hypocrisie en tegenstrijdigheid: je hoeft er niet lang naar te zoeken bij extreem-rechtse en oerconservatieve politici. Nee, het linkerdeel is niet gevrijwaard, maar liegt meestal niet de hele boel bij elkaar. En vooral niet zo zichtbaar tot het punt dat je je afvraagt of het korte termijn geheugen van de domrechtse volgers van die politici soms ernstig is aangetast.

Eerlijk uitkomen voor het feit dat je nooit principes had, of dat je standpunten radicaal veranderd zijn: daar zou je wat mij betreft een prijs voor mogen krijgen. Dan hoef je, in sommige gevallen niet tussen de regels op zoek te gaan naar het exclusionaire karakter. Ik heb dan nog steeds problemen met racisten hoor, begrijp me niet verkeerd.

Mona doet dat in ieder geval niet, en kiest nog een sport hoger uit op de ladder der hypocrisie:

Daarmee is politiek verworden tot een verplicht simplificeren van de complexe werkelijkheid. Je bent voor of tegen vluchtelingen. (…) Voor of tegen vrijheid van transgenders. Voor of tegen….. noem maar op. Terwijl de werkelijkheid van het leven van echte mensen vele malen genuanceerder is dan dat.

Transmensen zijn blijkbaar geen echte mensen en dus is het prima om het debat erover zonder nuance te voeren. Zo lees ik dat. Want dat is letterlijk wat er staat.

“Je bent voor of tegen de vrijheid van transgenders”

Dit is natuurlijk lulkoek. Er is geen “Absoluut 0 of alle vrijheid debat”, maar een discussie over meer gelijkheid. Het eigen advies opvolgen is niet aan mevrouw Keijzer besteed zoals je ziet.
Hoe het wordt gevoerd, bepaald hoe de transmensen waarover het gaat worden geraakt.

En dat debat, ontbeert in toenemende mate de stem van de experts. De eigen onderbuik? Die is véél betrouwbaarder!
Onze zorg, een roep om educatie, steeds vaker wordt zelfs ons bestaan als een expliciet negatieve factor uitgelegd, als een vorm van verwoesting, van radicaal activisme waar zogenaamd geen weerwoord op gegeven mag worden. Alles bedoeld om het wantrouwen jegens ons te vergroten.

Transrechten zijn mensenrechten. Daarover discussiëren verlaagt de drempel om andere mensenrechten ter discussie te stellen. Ik verwacht daarom binnen 9 maanden van nu een aanval op abortus. Aangezien het verkiezingsprogramma van het NSC op transrechten niets waard bleek, is het dom en dodelijk naïef te verwachten dat ze op het abortusstandpunt niet keihard gaan draaien. Maar goed, ik dwaal opnieuw af, terug naar mevrouw Keijzer.

Iets kleins dat ik toch benoem: mevrouw Keijzer reduceert transmensen tot hun transitie door “transgenders” te zeggen. Zeg gewoon transmensen (ik heb dit vroeger óók fout gezegd hoor! Echt waar, maar dat is zo’n 7-8 jaar geleden!). We spreken namelijk ook al een tijd niet meer over “homo’s”, maar “homo mannen” of “mannen die op mannen vallen”.
Ook dát is nuance.

Maar Keijzer vindt die nuance niet belangrijk en ondermijnt vervolgens haar eigen rechten.

“Revolutionair de barricaden beklimmen en jouw ideaalplaatje afdwingen, maakt een einde aan die discussie en legt dwingend een blauwdruk neer voor een goed leven.”

Haar recht om te stemmen, om te werken, zelf een bankrekening te openen, zelfs het feit dat ze zich zo mag én kán uitspreken zonder dat haar tekst afgedaan wordt als dom gekwezel van een vrouw?
Allemaal het gevolg van vrouwen die revolutionair de barricades beklommen en de discussie over ongelijkheid tussen mannen en vrouwen startte, en zo streden voor een (iets) beter leven.

Net zoals transmensen dat nu al jaren doen.

Het feminisme dat ze zegt aan te hangen wordt gewoon getackled.
Dat is op zich al onvoorstelbaar, tot je je beseft dat mevrouw Keijzer meester doctorandus in de rechten is. Het prima voorbeeld dat hoogopgeleide mensen ook ontzettend dom kunnen zijn.

Mona Keijzer lijkt het extreem-rechtse geluid in onze samenleving het redelijke, aantrekkelijke, toegankelijke gezicht te willen geven. Het lijkt een beetje op de situatie in Amerika rondom vooral de Republikeinen: Hoe zorg je ervoor dat mensen zonder schuldgevoel uit kunnen komen voor het feit dat ze een racist zijn?
Simpel: Als deze persoon heel normaal, heel huiselijk, heel supervrouwelijk en redelijk overkomt.

Deze mensen misbruiken hun geloof om hun discriminatie mee te verantwoorden. Dat geloof zullen we tegen ze moeten gaan gebruiken, daar hebben de meesten namelijk een hekel aan.
In dezelfde hoorzitting:

“Er is een horizontale verbinding, naar anderen, maar ook een verticale, naar mijn Maker. Ik probeer goed te doen en een goed leven te leiden, althans, zo begin ik elke ochtend.”

Goed te doen…Juist. Daar hoort dus blijkbaar het regelrecht discrimineren van transvrouwen en moslims bij. Dit stukje uit de Bijbel vind ik daarom heel erg toepasselijk op mevrouw Keijzer:

Het heilig evangelie naar de beschrijving van Mattheüs : 7 : 15
Maar wees op uw hoede voor de valse profeten, die in schapenvacht naar u toe komen maar van binnen roofzuchtige wolven zijn.

(Heb ik tóch nog iets gehad aan die cultuur- en geloofslessen op een OPENBARE publieke basisschool!)

Al het beeldmateriaal in dit artikel is, tenzij anders vermeld, met de computer gegenereerd op basis van 3D modellen.

Ter inleiding begin ik met twee recent ingediende moties uit de Tweede Kamer:

Nieuw Sociaal Contract constateert dat het aantal vrouwen dat een aanvraag voor abortus doet jaar op jaar toeneemt. We zien dat de zorg voor deze vrouwen over het algemeen zorgvuldig, multidisciplinair en van hoge kwaliteit is, maar ook dat er een ethische en daarmee ook een politieke component aan zit. De beslissing om deze vrouwen te behandelen met met medicatie en zo een abortus op te wekken wordt doorgaans genomen rond de leeftijd van 30 tot 35 jaar, in een periode van grote hormonale, lichamelijke en geestelijke veranderingen, op basis van symptomen die niet objectief kwantificeerbaar zijn.

We hebben de afgelopen jaren gezien hoe andere Europese landen terughoudender zijn geworden in het uitvoeren van abortus volgens het zogeheten “Dutch protocol”. Nog belangrijker, de rapporten die vandaag voorliggen, laten zien dat het aan zicht ontbreekt. Daar zou mijn fractie wel behoefte aan hebben.

Daarom dien ik twee moties in.
De Kamer,

gehoord de beraadslaging,

overwegende dat naast medische ook maatschappelijke, sociale en culturele ontwikkelingen kunnen bijdragen aan deze toename, wat zich zou moeten uiten in een groeiend percentage van mensen die geen abortus laten uitvoeren;

verzoekt de regering om gegevens te verzamelen om inzicht te geven in het aantal behandelingen, in vergelijking met het totaal aantal aanmeldingen uitgesplitst per jaar, leeftijd en geboortegeslacht en hierover aan de Kamer te rapporteren,

en gaat over tot de orde van de dag.

En motie 2:

De Kamer,

gehoord de beraadslaging,

constaterende dat het aantal aanvragen voor abortus snel toeneemt;

overwegende dat een aantal Europese landen, zoals Zweden, terughoudender zijn geworden in de behandelmethode met abortusmedicatie, het zogeheten “Dutch protocol”;

verzoekt de regering om onderzoek te laten doen naar de fysieke en mentale gezondheidsuitkomsten na behandeling met de “Dutch protocol”-methodiek en deze te vergelijken met cohorten patiënten in andere Europese landen, met een andere zorgstandaard,

en gaat over tot de orde van de dag.

Heb je ‘m door? Ja? Mooi.
Geschokt? Ja?

Nee? Dat zou je wel moeten zijn.
Een sociaal grondrecht, (medische zorg), maar ook het medisch beroepsgeheim word aangevallen.
En wat moet een politicus met de medische gegevens van een ander?

Gelukkig is het niet waar. Niet helemaal, helaas. Deze tekst is namelijk nauwelijks aangepast.

Dit zijn (met griezelig weinig aanpassingen) de woorden van Rosanne Hertzberger (NSC) in een debat van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) van 15 februari 2024.
Ze maakte zich (extreem-rechts doet dit al jaren) druk om de “zorgelijke toename van het aantal aanmeldingen van minderjarigen op wachtlijsten voor genderzorg.”

Dit is het origineel, zodat je ze kunt vergelijken:

Bron: Tweede Kamer, Ministerie Volksgezondheid, Welzijn en Sport, 15 februari 2024:

Nieuw Sociaal Contract constateert dat de groep minderjarigen die op de wachtlijst staan voor een behandeling vanwege genderdysforie jaar op jaar toeneemt. We zien dat de zorg voor deze kinderen over het algemeen zorgvuldig, multidisciplinair en van hoge kwaliteit is, maar ook dat er een ethische en daarmee ook een politieke component aan zit. De beslissing om deze kinderen te behandelen met puberteitsremmers wordt op jonge leeftijd genomen, gemiddeld 14 tot 15 jaar, in een periode van grote hormonale, lichamelijke en geestelijke veranderingen, op basis van symptomen die niet objectief kwantificeerbaar zijn. We hebben de afgelopen jaren gezien hoe andere Europese landen terughoudender zijn geworden in het behandelen van minderjarigen volgens het zogeheten “Dutch protocol”. Nog belangrijker, de rapporten die vandaag voorliggen, laten zien dat het aan zicht ontbreekt. Daar zou mijn fractie wel behoefte aan hebben.

Daarom dien ik twee moties in.

De Kamer,

gehoord de beraadslaging,

overwegende dat naast medische ook maatschappelijke, sociale en culturele ontwikkelingen kunnen bijdragen aan deze toename, wat zich zou moeten uiten in een groeiend percentage van mensen die geen diagnose en/of behandeltraject krijgen;

verzoekt de regering om gegevens te verzamelen om inzicht te geven in het aantal diagnoses en behandelingen, in vergelijking met het totaal aantal aanmeldingen op de wachtlijst uitgesplitst per jaar, leeftijd en geboortegeslacht en hierover aan de Kamer te rapporteren,

en gaat over tot de orde van de dag.

En motie 2:

De Kamer,

gehoord de beraadslaging,

constaterende dat het aantal minderjarigen met genderdysforie snel toeneemt;

overwegende dat een aantal Europese landen, zoals Zweden, terughoudender zijn geworden in de behandelmethode met puberteitsremmers, het zogeheten “Dutch protocol”;

verzoekt de regering om onderzoek te laten doen naar de fysieke en mentale gezondheidsuitkomsten na behandeling met de “Dutch protocol”-methodiek en deze te vergelijken met cohorten patiënten in andere Europese landen, met een andere zorgstandaard,

en gaat over tot de orde van de dag.

Dit debat ging over hervorming van de zorg voor transmensen, de basis waren 2 rapporten met daarin meerdere broodnodige aanbevelingen.
Met de redelijkheid “van een ouder die alleen vragen stelt”, creëerde Hertzberger een angstbeeld.
Extreem-rechtse politici roepen al zo’n 5-6 jaar dat er met puberteitsremmers iets mis is.
Een medicijn waarvan 1 van de varianten al meer dan 40 jaar oud is.

Het zou “experimenteel” en “gevaarlijk” zijn, de bijwerkingen “onbekend” zijn (het medicijn heeft gewoon een bijsluiter), en artsen verstrekken het te gemakkelijk.

Maar wel alleen bij transkinderen natuurlijk.

Minderjarige kinderen die te vroeg in de puberteit komen, kankerpatiënten, mensen met endometrioseklachten en in IVF-processen, daar hoor je ze niet over, maar ze krijgen hetzelfde middel.
Als je me niet gelooft, kun je hier de bijsluiter van het middel Lucrin lezen.

Ben je zelf een transpersoon, of je hebt verstand van het onderwerp, dan weet je dat de angst nooit gericht is geweest op het medicijn, maar op de groep kinderen die het krijgt.
En die kun je lekker inzetten om exclusionaire politiek mee te bedrijven, en daarbij voor te sorteren op het verbieden van hun zorg.

Want politici beschermen deze kinderen zogenaamd tegen een “schadelijke ideologie” (medische zorg dus). En wie is er nou tégen het beschermen van kinderen?
Maar helaas is deze angst juíst schadelijk, want met bescherming heeft het niks te maken.
Wel met het wensen te onthouden van zorg.

De medische informatie en veiligheid van kinderen staat op het spel

Motie 1 schendt het medisch beroepsgeheim; Pia Dijkstra (demissionair minister Medische Zorg) waarschuwde met goede reden de hele Kamer en “ontraadde deze motie met klem”.
Hertzberger, doof voor dit advies, hield de motie aan.

Ik weet zeker dat ze wacht op het nieuwe kabinet voordat ze deze motie opnieuw indiend.
Ondertussen kan men de vijandigheid jegens transmensen verder opvoeren, zodat er een klinkende meerderheid voor ontstaat, en de extreem-rechtse zorgminister loyaal doet wat Hertzberger vraagt.

Dit gebeurde: in april 2024 gebruikte Nicolien van Vroonhoven de verkrachtingstheorie inzake transvrouwen.
Het was de onderbouwing van haar motie om de wetswijziging van het Burgerlijk Wetboek (in de volksmond “De Transgenderwet” genoemd) de nek om te draaien.

Betrouwbaar bestuur bij het NSC geldt duidelijk niet als het om transrechten gaat, iets dat ook schrijver van De Correspondent Valentijn de Hingh opmerkte (artikel zit mogelijk achter een betaalmuur.).
Artikel 1 van de Nederlandse Grondwet? Ook daar heeft het NSC lak aan als het om transmensen gaat.

Transkinderen neerzetten als slachtoffers van misbruik is een beproefde tactiek.
Je uitspreken maakt je een makkelijk doeltwit om voorstander van kindermisbruik genoemd te worden.
JA21 en FvD rolden de extreem-rechtse rode loper van deze haat al eerder uit voor het NSC.

In reactie op vragen van oppositiepartijen zei Hertzberger niks aan de zorg te willen veranderen.
Dit was een debat over de hervorming van deze zorg voor transmensen, op basis van 2 rapporten met aanbevelingen.
Deze kun je hier en hier bekijken.

In een debat over hervorming van zorg toegeven dat deze verbeteren je prioriteit in ieder geval zeker niet heeft, geeft duidelijk aan hoe serieus deze partij zal regeren.

De aanbevelingen, soms op advies van transmensen zelf betreffen o.a. de verbreding van kennis in de gezondheidszorg over transmensen in het algemeen.

Kennis die broodnodig is: Ik kreeg zelf van 3 afzonderlijke huisartsen op de spoedpost ooit de vraag wanneer mijn stem zou veranderen. (Basiskennis biologie tweede leerjaar middelbare school.)

Zoiets simpels laat die noodzaak voor kennis-uitbreiding duidelijk zien. Ik beantwoord makkelijk vragen, maar dat doet niet iedereen. We zijn bovendien niet verplicht mensen te onderwijzen.

Die aanbeveling dus past goed bij de demedicalisatie van transmensen en hun diagnose.
Niet meteen doorverwijzen naar een specialist, maar de huisarts of een psycholoog (buiten een genderteam) de eerste zorg laten verlenen.

Voor de duidelijkheid: niet om zorg te beperken, maar om daar de eerste-lijn van te maken.
Daarvoor moet je nu nog naar een genderkliniek, met (o.a.) de lange wachtlijsten tot gevolg.

Zo’n aanpak zou de toegang tot zorg kunnen verbeteren. Maar dat interesseert Hertzberger niks.

En daarom zie ik het als een toneelstukje voor de achterban van het NSC.
Met de hoop mensen te bereiken die doof zijn voor dezelfde inhoud van het FvD of JA21.

Een polikliniek die de medische missers aan elkaar rijgt is het beeld dat moet ontstaan.
Tot de maatschappij de politiek oproept actie te ondernemen en een reactie niet uit kán blijven.1

Angst en “maatschappelijke idealen”

Die angst aanwakkeren deed het NSC eerder, min of meer dan.
Op 27 juni 2023 werden aan Ernst Kuipers de volgende vragen gesteld.
De indieners Pieter Omtzigt (Lijst Omtzigt, nu NSC) en Nicki Pouw-Verweij (toen nog JA21, nu BBB).

Bij het NSC transmensen zijn transmensen niet veilig, kijk maar naar de vraagstelling.
Als je nog niet op de hoogte was maakten de moties begin 2024 dat heel duidelijk.

Pieter Omtzigt verdient eigenlijk een aparte blog.
Zijn uitspraken over transmensen staan regelrecht tegenover “respectvol bestuur”.
Maar ik dwaal af.

Nicki Pouw-Verweij is een voormalig huisarts die haar BIG nummer nog heeft.
Zij verspreidt medische desinformatie over transkinderen, of stookt op z’n minst het wantrouwen op.

Na vraag 10 ga ik verder met Hertzberger. Transfoben genoeg in Den Haag maar deze vraag is wel belangrijk, je zult dit namelijk terug zien komen in Hertzbergers moties:

Kunt u instemmen met de visie dat de uitwerking van de behandeling van genderincongruentie bij minderjarigen een maatschappelijk vraagstuk is dat de bevoegdheid van de medische beroepsgroep overstijgt, zodat de overheid verantwoordelijkheid neemt om te komen tot een brede doordenking van dit vraagstuk?

Maatschappelijke idealen (bij het NSC: religieuze doctrine) moeten de toegang tot zorg bepalen, niet het deskundig oordeel van een arts.
Je ziet hoe Hertzberger hier gewoon op doorgaat. In de tekst voor motie 1 staat immers:
“maar ook dat er een ethische en daarmee ook een politieke component aan zit.”

Die ethische component: Dat is de geïnformeerde toestemmingsverklaring.
Dat zijn formulieren die je als volwassene ondertekend, of als ouder van een kind.
Met deze formulieren geef je aan dat je ter dege bent geïnformeerd over wat je gaat doen, wat de effecten van de behandeling zijn en eventuele, nu bekende bijwerkingen.

Die ethische component is dus niet politiek, maar medisch van aard. Die ethische component wordt niet alleen bewaakt door die formulieren, maar ook door het Multi-Disciplinair Overleg.
Lees maar even terug: zelfs Hertzberger haalt dat aan. Dat MDO maakt dat 1 arts, psycholoog of hoofdverpleegkundige niet op eigen houtje een behandelingsbeslissing kan nemen.
Helemaal nooit.

Dit is een van de redenen waarom deze zorg, naast grondige psychologische screening zo zorgvuldig is.
Ook dát haalt Hertzberger aan om daarna 180 graden te draaien: die ethische beoordeling is wat haar betreft bij doktoren niet in juiste handen.

Dat draaien is iets waar Hertzberger goed in is en waar ik dit stuk mee afsluit.

Keer op keer de aandacht vestigen op deze zorg suggereert dat er iets niet klopt en dat de samenleving de politiek oproept krachtig in te grijpen.
En je kunt wel raden wat de politieke opvatting is van het NSC…

De sociale besmettingstheorie

Hertzberger refereert geniepig aan de sociale besmettingstheorie van Lisa Littman.
Psuedo-wetenschappelijk onderzoek dat de term lanceerde is ontkracht en het wetenschaps-platform dat het publiceerde bood excuses aan, omdat het zoveel schade aanrichtte.

Volgens die theorie worden kinderen transgender door sociale media en groepsdruk.
Het zou overbodig moeten zijn het te zeggen, maar: dat is aperte onzin.

Dergelijke ideeën werden ook tegen de homobeweging gebruikt:
“Door al die aandacht wordt mijn kind nog homo!”

The Interim Report van Hilary Cass, een inmiddels zeer omstreden voormalig kinderarts uit het Verenigd Koninkrijk vormt de basis voor Hertzbergers “zorgen in het buitenland”.

The Interim Report, en The Cass Review leidde beiden tot een verbod op de zorg voor transkinderen in het Verenigd Koninkrijk, waarna de landen die Hertzberger noemt volgden.
Een keer werd het verbod in het Verenigd Koninkrijk vernietigd door de rechter, de tweede keer niet.

Als je dit rapport gebruikt, wil je zorg verbieden, alleen kun je het nu nog niet expliciet zeggen.

De lijn in dit debat lijkt veel op die van het abortusdebat.

Vrouwen doen maar wat, zijn emotioneel instabiel en daarom moet de staat de beslissing nemen.
Dit alles om een “afschuwelijke permanente, levensveranderende” beslissing te voorkomen.
Is de maatschappij tegen abortus? Dan heeft een vrouw geen lichamelijke autonomie en integriteit.

De regelmaat waarmee de zorg voor transkinderen “onomkeerbaar”, met “levenslange, permanente en ingrijpende gevolgen” genoemd, is een sterke, griezelige parallel.

Een persoonlijke reactie

Ik sprak Hertzberger in een persoonlijke email aan op haar moties.
Ze zegt niet expliciet zorg te willen verbieden2, maar ze sorteert er zeker op voor.

Dit is de vraag die ik haar stelde (ik heb de aanhef, waarin ik aan het debat refereer weggelaten):

Als er ernstige, zeer ontwrichtende gevolgen te verwachten zijn voor het
betrokken kind in zowel fysieke als psychisch-emotionele vorm, gevolgen
die ruimschoots van tevoren bekend zullen zijn, zou u dan nog steeds
willen ijveren voor het per definitie afhouden van deze medicatie voor
minderjarigen om te onderzoeken of dat de kwaliteit van leven voor het
betrokken kind zou verbeteren?

Als je het goed leest is het een hele flauwe vraag, een instinker bijna. En dat instinken, dat deed ze:

Rosanne Hertzberger op 18 maart 2024:

Nee, het zou een slecht idee zijn om zomaar medicatie te ontzeggen, zoals in Zweden en Engeland nu gebeurt of gebeurd is. Dit zou onethisch en onverantwoord zijn. Daarom heb ik een voorstel gedaan om de gezondheidsuitkomsten van de verschillende behandelprotocollen te vergelijken. Ik ben ook benieuwd welk percentage van de kinderen die in aanmerking komen voor behandeling met puberteitsremmers, zonder die behandeling nog steeds kiezen voor aanvullende behandeling met genderbevestigende hormonen.

Het zou slecht zijn, maar ze hamert behoorlijk op die terughoudendheid.
Waarom ijveren voor een vorm van toegang tot zorg alleen als je deelneemt aan onderzoek?

Bovendien kennen we de gezondheidsuitkomsten van het niet behandelen. Volwassenen die in transitie gaan kunnen sociale interacties lastig vinden.
Als kind de sociale interacties van iemand van het andere geslacht aanleren, moesten ze over slaan.

Verder springt deze zin eruit:

“Ik ben ook benieuwd welk percentage van de kinderen die in aanmerking komen voor behandeling met puberteitsremmers, zonder die behandeling nog steeds kiezen voor aanvullende behandeling met genderbevestigende hormonen.”

Want eigenlijk zijn trans-volwassenen die groep mensen.
Die wilden wel, maar wisten het niet, of hun thuissituatie was onveilig.
Ik val zelf in die eerste groep. Toch besloot ik een hormoonbehandeling te nemen.

Deze nieuwsgierigheid lijkt te leunen op het idee dat transkinderen er vast overheen groeien.
Mensen die oefeningen van een fysiotherapeut krijgen ten einde de pijn van een mogelijk versleten gewricht tegen te gaan, worden ook niet gevolgd om te zien wie toch een kunstheup liet plaatsen.

In ieder geval niet om de plaatsing van kunstheupen te verbieden.

Bovendien plaats ik grote vraagtekens bij de objectiviteit van Hertzberger.
Je onderzoekswens onderbouwen met desinformatie, onderzoek dat al loopt negeren: we hoeven echt niet te verwachten dat ze geïnteresseerd is in de feiten.

Bovendien blijft de vraag knagen: waarom de politiek zorg laten beoordelen in plaats van een arts?
Welke deskundigheid heeft een politicus wél die (in dit geval) een endocrinoloog niet heeft?

Dit is de duidelijkste parallel met het abortusdebat.
De staat beoordeeld écht beter dan een gynaecoloog wat goed is voor de gezondheid van een vrouw.

Je gaat bijna denken dat men een gruwelijk selectieproces op wil tuigen:
“Ik wil weten welke kinderen niet meer in onze statistieken voorkomen voordat ze 18 zijn.”

Veranderen de statistieken dan is dat niet omdat ze niet transgender bleken te zijn, maar omdat ze zelfmoord pleegden.

Ben je geestelijk niet sterk genoeg? Dan hoorde je niet thuis in de maatschappij.
En zo verdwijnen er langzaam maar zeker transmensen uit de maatschappij.

De instinker

Ik merkte al op dat de vraag een instinker was.
Als je ‘m gezien hebt, hoef ik je niets uit te leggen, maar voor de mensen die het niet zien:

Het woord “transkinderen” ontbreekt.

Die vraag ging over kinderen die te vroeg in de puberteit komen en dezelfde “gevaarlijke”, “experimentele medicatie” waarmee we “voorzichtig” zouden moeten zijn krijgen.
Bij transkinderen moeten we er voorzichtig mee zijn, dus dan bij andere kinderen ook.

Maar ze vroeg niet om verduidelijking, ze begon meteen over transkinderen.

Redelijk zwart op wit bewijs dat de kinderen het probleem zijn, niet het medicijn.
Net zoals het meest recente rapport van Hilary Cass duidelijk om de haat jegens transmensen draait. ALLE transmensen, niet alleen transkinderen. Niet hun medicatie, gewoon hun hele bestaan.

Nu denk je misschien:
“Maar hier wist ik helemaal niks van? Ik las er niks over in de krant!?”

En dat klopt: De pers besteedde nagenoeg geen aandacht aan de zoveelste aanval op transkinderen en hun sociaal grondrecht op zorg. Erg storend, gezien het campagnegeluid van het NSC.

Ik hoop vurig dat een gebrek aan tijd en niet het een gebrek aan kennis daaraan ten grondslag ligt.
Dat Jan Kuitenbrouwer en Peter Vasterman in kranten zonder pardon hun desinformatie kunnen verspreiden, doet echter anders vermoeden.

De snelheid waarmee extreem-rechtse politici kunnen draaien

Ik merkte net al op dat Hertzberger goed is in draaien (al zou ik bijna zeggen dat dat voor veel extreem-rechtse politici opgaat).
Ze had een aantal jaar een column in het NRC, en in een daarvan hekelde ze de aandacht voor het extreem-rechtse geluid van de FvD.
Ik schrap een paar zinnen zodat de uitspraken duidelijker bij elkaar staan:

Bron: NRC Column Rosanne Hertzberger 3-12-2022:

Mijn liberalisme gaat behoorlijk ver. Zo vind ik dat mensen vrij moeten zijn om naar hun knotsgekke ideeën te leven, vind ik dat geloofsgemeenschappen in verregaande mate zelf mogen beslissen wat zij prediken en vind ik dat ouders hun kinderen naar religieuze weekendscholen mogen sturen waar ze leren alleen vriendjes te maken met kinderen van hetzelfde geloof, of dat de enige echte liefde die tussen man en vrouw is.

Dat mag allemaal afschuwelijk zijn, maar afschuw is geen goede grond om in te grijpen. (…) De overheid mag alleen met hele goede redenen in de privésfeer treden.

Amper 13 maanden later zit ze in de Tweede Kamer en verspreid ze dat gedachtegoed nu zelf.
Extreem-rechtse/oer-conservatieve principes zijn als een windhaan: de richting die het meest opportuun is, bepaald de koers.

Want als afschuw geen goede grond is om in te grijpen, vanwaar dan deze aanval op transkinderen?
De overheid zou toch niet op basis van die afschuw in de privésfeer moeten treden en het medisch beroepsgeheim in willen trekken?
Met liberalisme heeft het in ieder geval niets te maken. Hoogstens met haar persoonlijke liberalisme.
“Vrijheid voor mij, maar niet voor gij”.

Afsluiting

Een goede vriendin omschrijft een politieke situatie zoals deze als volgt:

“De rechten van seksuele minderheden zijn als de kanarie in de kolenmijn. Die rechten bevechten betekend dat de vrijheden en rechten van andere mensen op het spel staan. Ook als je buiten schot dacht te blijven.”

Hypocriet genoeg legt Rosanne Hertzberger het zelf het beste uit en legt de vinger op de zere plek:

Bron: NRC Column Rosanne Hertzberger 3-12-2024:

Je zou elke politieke partij moeten toestaan in het bestel: uiterst rechtse en uiterst linkse, extreem-religieuze of extreem-conservatieve – maar niet de antidemocratische, want daarmee sta je toe dat de democratie op een slechte dag zelfmoord kan plegen.
(…)
Ook haat went. (…) We moeten onze vrijheden in dit land beter beschermen. Niet omdat het zo effectief is, maar uit principe.

Haat went inderdaad, als je het maar redelijk genoeg verwoord.
De vrijheden van transkinderen beschermen we niet, die verkwanselen we onder het mom van “bescherming”, onderbouwt met desinformatie en angst.

Als laatste dan nog een klein statistiekje. Een werkelijk piepkleine.
De moties van Rosanne Hertzberger raken <0,000006% van de Nederlandse bevolking per jaar.

Complexe, omvangrijke crises ten spijt liet het NSC zo weten wat volgens hun écht ter zake doet.
Het NSC kan dus niet serieus regeren: niet omdat ze het niet willen, maar omdat het niet kan.

Extreem-rechtse politici hebben altijd een vijand nodig om de schuld te geven van problemen in het land. Bestaat die vijand nog niet, dan creëren ze ‘m wel.
Nu is dat de zorg voor transkinderen, een systeem dat onvoorstelbare macht wordt toegedicht, maar waarvan de macht eigenlijk onmiddellijk afbrokkelt als ze ertegen zouden ageren en regeren.

Daarom noem ik het NSC extreem-rechts.
Het is religieus extremisme en fascisme om zo’n kleine groep als overheid zo aan te pakken.
Zonder bomaanslagen en met het kalme, redelijke taalgebruik oogt het alleen niet extreem.
Zo is niet op tijd duidelijk dat hier grondrechten gepoogd worden in te trekken.

**

  1. Het past prima in het hoofdlijnenakkoord waarin tegen “woke-isme” gestreden moet worden. ↩︎
  2. Ik had dit stuk eerder willen plaatsen, maar ik denk ook om mijn eigen geestelijke gezondheid.

    Een belangrijk gegeven is dat Rosanne Hertzberger opdook bij de anti-trans conferentie in de Vrije Universiteit te Amsterdam van donderdag 27 juni.


    Meerdere sprekers, waaronder Hilary Cass kregen ruim baan om hun anti-trans standpunten te verkondigen aan een publiek dat op basis van geheimhouding en persoonlijke uitnodiging niets naar buiten mag brengen van wat daar gezegd is. (Wat je daar dan als Tweede Kamerlid aan hebt…ik snap het niet helemaal, maar dat terzijde).


    Wat mij betreft heeft Hertzberger zichzelf hiermee compleet ongeloofwaardig gemaakt.
    Als je niets aan de zorg wil veranderen, dat in het licht van haar moties toch al extreem ongeloofwaardig, ga je niet naar zo’n conferentie.
    Want dat doe je dan met maar 1 reden: Informatie opdoen over hoe je zoveel mogelijk schade kunt aanrichten in de levens van de kinderen in kwestie.
    ↩︎