Waarschijnlijk ben je er al wel eens een tegengekomen. Zo’n lompe fiets die je door het zoemen van de brede banden goed aan hoort komen, die niet altijd via officiële winkels wordt aangeschaft en daardoor makkelijk op te voeren valt. En daardoor keihard kunnen zonder dat je hoeft te trappen.

Binnen 3 jaar na het eerste ongeval met zo’n fiets, spraken doktoren al hun zorgen uit wegens de hoeveelheid zwaargewonde minderjarigen betrokken bij een ongeval met zo’n fiets, vaak opgevoerd, resulterende in snelheden die lijken op het zonder helm besturen van een opgevoerde brommer.

Die zorgen namen grotere vormen aan begin 2024 en leidde tot een smeekbede richting de overheid om actie te ondernemen. Recent uitgekomen cijfers laten zien dat de eerste helft van 2024 het dubbele aantal ongevallen telt ten opzichte van heel 2023 (!).

Het aantal verwondingen, maar ook de ernst ervan baart artsen zorgen. Dit artikel met informatie van VeiligheidNL laat dat duidelijk zien. Met 14 meewerkende Eerste Hulp-posten kan het aantal zelfs nog hoger liggen. Met 115 slachtoffers tot nu toe, waarvan iets minder dan de helft 12-15 jaar oud, hebben we het over ongeveer 54 adolescenten.

Dat aantal is interessant, het lijkt namelijk op het aantal minderjarige transkinderen dat per jaar bij het VU Medisch Centrum (figuur 3) behandeld wordt.

Achterblijvende behandelcapaciteit en de toegenomen zorgvraag leiden tot een grote wachtlijst en daardoor lage daadwerkelijke behandelingen. Deels komt dat ook vanwege het strikte proces in Nederland (we lopen wat achter op de nieuwste standaard van zorg van WPATH in dit opzicht) maar ook omdat er wel degelijk kinderen in het behandelproces uiteindelijk geen behandeling krijgen. Doktoren doen (in tegenstelling tot wat politici zeggen) namelijk gewoon hun werk en diagnosticeren zo correct mogelijk. En zijn daar goed in, getuige de cijfers in onderzoek.

Maar die fatbike, die laat ons dus heel duidelijk zien dat in het transzorg-debat1, de veroorzaakte paniek en het opgestookte wantrouwen over de zorg voor deze kinderen afkomstig is van maar 1 bron: politici.
Niet artsen werkzaam in deze zorg.

(Nee, de medici die het GenderTwijfel manifest ondertekenden en op Medisch Contact meermaals alle ruimte kregen voor hun transfobische geneuzel ontberen alle expertise in de behandeling van deze kinderen).

Het zelfcontrolerende vermogen van medici

Politici roepen continue dat er met deze zorg iets mis is. Daarbij geloven ze wél een ideologisch ingesteld Kamerlid en een transfobische voormalig kinderarts (opnieuw zonder enige expertise in het behandelen van transkinderen), maar niet alle honderd stuks onderzoek en de talloze onderzoekers verantwoordelijk voor die onderzoeken.

De signalen uit de ziekenhuizen zelf? Die gaan over de wachtlijsten en daarmee ontoegankelijke karakter van de zorg. Trans mensen vragen om hervorming om deze wachtlijsten aan te pakken. Er is geen arts die deze zorg wil schrappen vanwege extreem schadelijke gevolgen die deze waarneemt.

Maar de betrokken politici geloven wél de voormalig kinderarts, die zegt “andere signalen te krijgen uit de Nederlandse ziekenhuizen”, en dus is er iets mis en moest er maar eens goed naar deze zorg gekeken worden. Zorg die we al meer dan 30 jaar aanbieden. De suggestie is dus dat zich 30 jaar lang een grof medisch schandaal voltrok onder onze neus en dat 1 persoon dat zomaar zonder pardon wist bloot te leggen.

Maar trans kinderen raken niet levensgevaarlijk gewond door puberteitsremmers of hormonen.

Zo tonen deze artsen dat het zelfcontrolerende proces van medici prima werkt. Niet feilloos, want dat is geen enkel systeem, maar wel heel goed.

Verder is de gebruikte medicatie meer dan bekend: meer dan 40 jaar lang gebruiken we die bij kinderen die te vroeg in de puberteit komen. Zijn er bijwerkingen? Ja natuurlijk, zoals met elk medicijn.
Deze politici vertellen nooit dat deze medicatie wordt gebruikt voor cis-gender kinderen omdat ze te vroeg in de puberteit komen. Dat zou hun paniek doorzichtig noemen en hun transfobie onmiddellijk tackelen.

Daarom noem ik hun paniek doorzichtig: je hoort alleen de politici en niet de artsen in deze zorg. Zij zijn de bron en aanstichter van de paniek. En daarbij informeren ze het publiek bewust onvolledig. Het uitbuiten van een kennisgebrek bij het algemene publiek moet wel, anders kunnen ze deze medicatie niet verbieden voor alleen trans kinderen. Een algemeen publiek dat doorgaans geen flauw benul heeft van de endocriene zorg voor trans kinderen en de medicatie en er pas via de leugens van politici iets over leerde, of doordat trans kinderen meer aandacht kregen in de media.

Het gaat gewoon om het haten van een groep kinderen die ze niet begrijpen, niet willen begrijpen, en vooral liever niet in de maatschappij zien. En dat gaat natuurlijk net zo goed op voor volwassenen, getuige de voormalig advocate die op haar 54ste besloot dat pesten een prima politieke motivatie is.

We moeten dan ook nog maar zien wat de maatregelen vanuit de overheid zullen zijn inzake de fatbikes. Wanneer een maatregel uitblijft, is het wel duidelijk dat de veiligheid van kinderen ze geen donder interesseert. Daar kan ik niet verbaasd over zijn, aangezien extreem-rechts er louter voor zichzelf zit en om te zorgen dat de bevolking vooral verdeeld, haatdragend en vooral bang is voor “de ander”. Heel misschien echter dat het sommige mensen de ogen opent.

Het is bovendien het ultieme voorbeeld dat in beide gevallen de expertise van artsen gewoon genegeerd wordt. In 1 geval zogenaamd omdat wetgeving lastig is en in het andere geval vanwege de persoonlijke opvattingen van politici.

Helaas zal het in het eerste geval gaan om kinderen die mogelijk de rest van hun leven met de gevolgen van een ernstig ongeval moeten leven, en in het tweede geval om politici die op basis van hun haat transkinderen tot zelfmoord hebben gedreven als ze deze hun zorg hebben weten te verbieden.

  1. Als ik deze term gebruik, dan bedoel ik gewoon endocrinologische zorg. In tegenstelling tot wat politici er namelijk over beweren zijn dit gewoon endocrinologen: de genderidentiteit veranderd niet plotseling iets aan hun functie of de manier waarop zij zorg leveren. ↩︎