Op sommige momenten moet ik denken aan deze gids van Amnesty International, over hoe je transfobie bestrijdt en aan iemand uitlegt dat deze transfobische opmerkingen maakt.

Helemaal aan die gids voldoen doe ik zeker niet, maar ik probeer het wel. Helaas zonder resultaat.
Een van de mensen waarbij ik het probeerde is Mona Keijzer, hier te zien op een foto uit 2010, toen ze nog lid was van het CDA.

Voorafgaand aan haar BBB-lidmaatschap uitte ze steeds vaker extreem-rechtse standpunten. Haar Twitterprofiel is een goudmijn van tegenstrijdigheid en hypocrisie.

In juli 2023 publiceerde ze een haattweet richting Rikkie Kollé, die als 22-jarige transvrouw een missverkiezing won en daarom (met de dood) werd bedreigd.

Als 54-jarige pestte ze vrolijk mee: miss-verkiezingen moeten natuurlijk alleen door “échte vrouwen” gewonnen kunnen worden. Omdat ze een ultra-conservatieve politica is, is de kans groot dat ze een exclusionaire beschrijving zou geven van “echte vrouwen”. Misschien zelfs tot het punt dat ze zichzelf uitsluit, transfobische mensen hebben vaak zeer beperkte, stereotype ideeën over mannen en vrouwen.

Ze zegt feministe te zijn maar is helaas van het gender-kritische soort: vrouwenrechten doen voor haar niet ter zake. Maar dat lijkt ze niet door te hebben. Of ze gebruikt gewoon de extreem-rechtse, omgevormde variant van feminisme en het concept zo een slechte naam te bezorgen en de term feminisme/feministe te misbruiken.

Amber Rustenburg die het kroontje in 2024 overnam van Rikkie werd namelijk door Mona niet genoemd of gevierd. Zo belangrijk, zo’n immense overwinning voor alle vrouwen is 1 cis-vrouw dus blijkbaar ook weer niet.

Die scheve aandacht is kenmerkend voor transfobische politici: de aandacht leidt altijd af van daadwerkelijke problemen waar transvrouwen/transmensen mee te maken hebben. 1 transvrouw wordt uitgelegd als een ramp, maar ze hield zich nooit bezig met deze miss-verkiezing, daar heb ik haar profiel op nagezocht.

(Misschien was ze ook gewoon te druk met haar veroordeling voor groepsdiscriminatie van moslims natuurlijk. Maar ik dwaal af)

Ben je woke, dan controleer je je overheid. Ongestoord discriminatoir, racistisch, fascistisch of exclusionaire politiek bedrijven wordt zo moeilijker. Met transmensen heeft woke dus niks te maken, het is de extreem-rechtse uitleg ervan zodat politici een veranderende maatschappij als slecht, gevaarlijk en stom uit kunnen leggen.

Daarmee beweert ze eigenlijk: “Je hebt het recht je bek te houden als je merkt dat je eigen overheid ontspoort.” Want aan die controle heeft extreem-rechts een grandioze hekel: De PVV wil niet voor niets van de publieke omroep af.

Al een aantal jaar krijgen transmensen daarom in toenemende mate de schuld van zo ongeveer alles dat er aan de hand is in Nederland. “Je mag ook niks meer zeggen!” zal veel transmensen bekend in de oren klinken als ze iemand aanspreken op transfobische opmerkingen. In dit stuk zul je zien dat mevrouw Keijzer dezelfde opvattingen heeft.

Extreem-rechtse en oerconservatieve politici hebben een vijand nodig, voor nu is dat seksuele diversiteit, bedoeld om zondebokpolitiek te bedrijven. Diversiteit uitbeelden als onmenselijk, als een immens gevaar is het eerste station: zo kweek je begrip voor het ontnemen van rechten. Omdat het een denkbeeldige vijand is kan Mona niet uitleggen hoe 1 transvrouw een verlies is voor alle vrouwen.

Jezelf 100% tegenspreken

Hoe ze dat nou voor zich zag was wel iets dat ik graag wilde weten en vroeg om een verduidelijkende reactie op die haattweet. Een tweet waar volgens haar (uit een gesprek eerder op Instagram al) “context bij ontbrak”.

Voor de volledigheid: ze is voor mij lange tijd een rolmodel geweest als transvrouw die niet uit de kast was, dus mijn benadering van haar is sterk gekleurd geweest.
Daar bleef door die ene tweet meteen weinig van over: de tweet deed dubbel pijn.
Bovendien bereikt zij zo mensen die doof zijn voor “echt” extreem-rechts (FvD, JA21, PVV, en nu dus ook NSC, BBB, en VVD). Het gebeurd namelijk wel vaker dat mensen dan redeneren met de gedachte:
“Als zelfs zíj er nu iets over zegt, dan moét er wel iets aan de hand zijn!”
Het is het gedachtegoed dat bij het publiek het gevoel van een maatschappelijke urgentie moet creëren, zodat de politiek een geveinsde vorm van actie kan ondernemen tégen transmensen.

Tussen (…) melde ik dat ik haar al op Instagram gesproken had. Dit leek me voor hier niet relevant.
Op 11 augustus 2023 vroeg ik haar:

Geachte mevrouw Keijzer,

Mijn naam is Iris Voorloop en naar aanleiding van uw tweet over Rikkie Kolle die als transvrouw een miss-verkiezing won voelde ik de neiging verder te willen reageren (…)
Ik heb lang nagedacht of ik dit moest doen (…) maar ik kon het niet laten gaan, o.a. door het risico die de uitspraak ook heeft op niet-transvrouwen.

Natuurlijk kan ik u niet dwingen om een reactie, maar transpersonen verliezen in toenemende mate de mogelijkheid zich terdege te kunnen verdedigen tegen bepaalde uitspraken, en omdat u aangaf dat er een belangrijke vorm van context ontbrak, ben ik benieuwd wat daar de uitleg voor is, als persoon die onherroepelijk met de mogelijke gevolgen van dergelijke uitspraken te maken gaat krijgen.

Nogmaals: ik zou het verschrikkelijk op prijs stellen als u dit zou lezen en mij een reactie zou willen doen toekomen, de Pride-maand leek me een goed moment hier toch nog op te reageren.

Ter herhaling: die zogenaamd ontbrekende context, had ze het via Instagram over.
Ik nodig je uit om ernaar te zoeken, overigens (spoiler: hij ontbreekt!)

“Ik antwoord maar gelijk zo op je vraag naar context bij de tweet. Fijn dat je naar verduidelijking vraagt. Dank daarvoor.

Vooropgesteld: transgenders moeten naar mijn mening gewoon op goede zorg aanspraak kunnen doen en van anderen mag gevraagd worden deze mensen te accepteren zoals ze zijn. Waar ik bijvoorbeeld vraagtekens bij zet, is het onverdraagzame discours dat zo nu en dan wordt opgelegd.
‘You are included’ geldt dan alleen voor degene die de meest ver doorgevoerde transmening delen. Een ander discussiepunten is het meedoen van transvrouwen aan bv sportwedstrijden. Ik ben het eens met de sportbonden die daar nu beperkingen aan opleggen omdat het in de praktijk anders zeer waarschijnlijk betekent dat biologische vrouwen verliezen. Ik hoop dat het met deze voorbeelden wat duidelijker is.”

Bijzondere reactie he? Waar zag u als lezer de acceptatie van Keijzer inclusief haar suggestie dat van anderen gevraagd wordt ze te accepteren zoals ze zijn? Nergens toch?

Want Rikkie werd helemaal niet geaccepteerd, ze werd als een gevaar neergezet: Mona spreekt zichzelf dus grandioos tegen. Nou gaan hypocrisie en tegenstrijdigheid wel vaker hand-in-hand bij extreem-rechtse politici, maar ik denk dat ik (heel naïef) meer verwachtte van een meester-doctorandus in de rechten.

Nog geen jaar later stemde ze vóór de transfobische motie van Rosanne Hertzberger en hoofdelijk vóór de motie-Van Vroonhoven (NSC) om de “Transgenderwet” te stoppen. Haar opmerking over zorg was dus niks waard. Een identiteitsbewijs dat klopt is ook zorg: de angst voor ongemakkelijke situaties bij controle ervan wordt ermee weggenomen.

Dan de opmerking over “onverdraagzaam discours”.
Keijzer’s tweet laat 1 ding duidelijk zien: de onverdraagzaamheid komt van haar, niet van Rikkie.
Beide kampen van een discussie kennen hun extremen, kijk maar naar de Zwarte Pieten-discussie (zij trouwens gróót voorstander van alles zo houden als het is…). Het transgenderdebat kent natuurlijk hetzelfde fenomeen: sommige mensen zullen door de hoeveelheid discriminatie die ze al hebben meegemaakt recht-evenredig feller zijn dan andere. En die discriminatie, dat gebeurd vaak op basis van seksuele identiteit.

Oproepen tot wederzijds respect, educatie, gelijke rechten, aandacht voor onze zorg, wordt steeds sneller als onverdraagzaamheid uitgelegd. Vaak door politici die zelf dat wederzijdse respect helemaal niet belangrijk vinden, of vinden dat daar grenzen aan horen te zitten. Transmensen worden pedofielen genoemd, beschuldigd van het zijn van vermomde serieverkrachters of men trekt openlijk de deskundigheid van betrokken artsen in transzorg in twijfel.

Dit intolerante, haatdragende taalgebruik is griezelig prevalent en normaal: veel mediaplatforms zwijgen als het graf, of weerleggen de rabiate leugens nooit. Transmensen weten dondersgoed wie er onverdraagzaam is: van ons blijven vragen om beleefd te blijven is daarom volkomen hypocriet.

Mona kan ook geen voorbeeld noemen van transvrouwen in (top)sport: Die zijn er namelijk nauwelijks tot niet. Het IOC versoepelde in 2004 de regels voor deelname van transatleten. De eerste medaille door een transvrouw en in veel gevallen zelfs de eerste kwalificatie moet nog plaatsvinden.
Sommige sportbonden sluiten je zelfs op voorhand uit van deelname, als je pech hebt.

Trans- (en cis-)vrouwen hebben altijd problemen gehad bij deelname aan sport. Toch suggereert Keijzer dat vóór herziening dit echt radicaal anders was. Deze richtlijnen raakten voor herziening ook vrijwel altijd cis- en intersekse mensen, met diskwalificatie tot gevolg. Alleen maar omdat “ze eigenlijk mannen zijn”. De voorbeelden hiervan zijn gemakkelijk te vinden, in tegenstelling tot “al die transvrouwen die de vrouwensport kapot gaan maken”.

Caster Semenya, Dutee Chand, of een ouder, Nederlands voorbeeld: Foekje Dillema.
Zo 3 voorbeelden van mensen waar misplaatste ideeën over vrouwelijkheid geleid hebben tot buitengewoon gênante discussie over geslachtsorganen, chromosomen en hormonen.
Vrouwen die volgens Mona nu eindelijk beschermd worden, terwijl het absolute tegendeel waar is.

Daarbij speelt ook een absoluut gebrek aan kennis over wat hormonen nou eigenlijk doen altijd een grote rol, net als genderstereotypes. Vrouwen zijn altijd klein en fragiel, mannen megalang en breed-geschouderd.

De nieuwe richtlijnen vereisen louter “verdenking” om een genitaal onderzoek te verplichten. Vooral cis-vrouwen worden dus geraakt door transfobie, want hun veiligheid staat zo op het spel. De sportbonden wijzen vaak de arts aan, wat aardig wat ruimte laat voor misbruik, getuige de misbruikschandalen in topsport door artsen of fysiotherapeuten.

Dergelijke richtlijnen veranderen de vrouwensport niet. Achterblijvende media-aandacht, minder faciliteiten/lagere kwaliteit daarvan, achterblijvende financiën (sponsoren, prijzengeld), allemaal problemen die deze richtlijnen niet oplossen. Daar had mevrouw Keijzer zich dus hard voor kunnen maken: ze is immers feministe toch? Dus kun je vechten voor inclusieve(re) sportregels in plaats van exclusionaire die vaak de vrouwelijkheid van (vaak) niet-Westerse atletes in twijfel trekken.

Maar dat kost moeite, kennis en tijd. Dus trap je transvrouwen de grond in en neem je vierkant stelling achter vrouw-onvriendelijke richtlijnen.

Voor wat noodzakelijk onderzoek naar de vrouwonvriendelijkheid van de hormoon-, geslachts- en chromosoomeisen wat leesvoer: https://link.springer.com/article/10.1007/s11673-018-9876-3

Exclusionaire sportrichtlijnen wakkeren het maatschappelijke debat aan: een gebrek aan acceptatie in sport leidt tot een gebrek aan acceptatie in de maatschappij.

Deelname in de vrouwencategorie geschiedt op basis van prestaties, niet sekse of genderidentiteit.

Een nieuwe email op haar reactie

Ik stuurde een nieuwe reactie terug, want veel wijzer werd ik niet.

Niet dezelfde opvatting delen noemt zij onverdraagzaam discours. Dat ervaar ik als transpersoon vaak als onmogelijk en daarom verwoorde ik dat zo: ík wordt vaak gevraagd het niet “aan iedereen op te dringen”, maar ik wordt ook domweg beschuldigd van serieuze misdrijven. Ga je daar tegenin?
Dan ben je de “radicale (extremistische) transgender activist”. Logica he?

Op 19 aug. 2023 schreef ik:

Ik wil u een gerichte vraag stellen.

Als u stelt dat discussie onmogelijk is, dan maakt u (vrees ik, maar ook begrijpelijk) deze fout omdat 99 van de 100 keer discussies ontstaan omdat er in de media iets over transmensen geroepen wordt wat regelrechte leugens zijn.
Vaak is dat iemand die transmensen niet begrijpt, expliciet niet wíl begrijpen, niet met ze wil spreken en vind dat alles over ze gezegd moet kunnen worden zonder gevolgen, zelfs als de wetenschap ze in het ongelijk stelt.
Deze personen (ik bedoel hiermee niet expliciet u, maar het sportpunt raakt het zeer zeker wel) ontkennen vrijwel altijd de wetenschap die er wél is, en gebruiken constructieve kritiek die ze krijgen op het geuitte standpunt vaak als wapenfeit om de transgender gemeenschap af te schilderen als “intolerant”, “dwingend”, “gestoord”, en “bereid een ideologie door te voeren” (dit grijpt dan weer terug op de eerdere brief).

Mijn reactie op de laatste zin was dan ook: “Nee, zo is het nog steeds niet duidelijk.” (deels ook omdat uw reactie eigenlijk uw tweet keihard tegenspreekt).
Kunt u mij expliciete voorbeelden geven van atletes waarop deze sportbonden zich baseerden?
Zou u tevens willen uitleggen waarom u het een goede ontwikkeling vindt?

Ik ben zeer benieuwd naar uw antwoord.
(…)

Dat leverde op 21 augustus 2023 deze reactie op:

Beste Iris,

Het blijkt maar weer eens hoe veel beter het is om in persoon met mensen te spreken. De digitale weg kent gebreken. Ik heb namelijk niet geschreven dat “discussie onmogelijk is”. Ik ervaar dat ook helemaal niet zo. De transmensen die ik ken, kan ik prima mee praten. En dan hoef je het niet eens altijd dezelfde conclusies te trekken.

Werk cq woon je nog in [mijn woonplaats]? Dan moeten we maar eens een keer een kopje koffie drinken. Ik kom nog geregeld in Ilpendam dus dat moet een keer lukken.

“De digitale weg kent gebreken”: Wáárom dan zo’n rottweet plaatsen!? Want ik ben het ermee eens, maar volg dan verdomme je eigen advies op!

Maar dan komt de “Maar ik ken wel transmensen en daar kan ik prima mee praten”-opmerking.
Een gigantische rode vlag: “Ik kan niet transfobisch zijn, want ik ken wel transmensen?”

Ik kan het gevoel daarbij niet van me afzetten dat ze zo onbewust vooral suggereert alsof alle transmensen heel onredelijk zijn. Dit is een opmerking die ik nu in een ander licht kan plaatsen, iets dat ik later uitleg. “En dan hoef je niet eens altijd dezelfde conclusies te trekken”: over mensenrechten van mening verschillen…je mag je zelf afvragen hoe dat er uitziet. Vervang transmensen door mensen van kleur en kijk dan even of Mona niet gewoon een regelrechte raciste is (spoiler: dat is ze!)

Verder moet ik haar op haar woord geloven dat ze inderdaad transmensen kent. Ik geloof dat absoluut NIET, laat dat duidelijk zijn. Kent ze ze wel, vraag ik me af of dit onderwerp ooit ter sprake komt.
Transmensen weten soms vrij snel wie ze moeten ontwijken, of welke onderwerpen je maar beter niet moet aansnijden, omdat je gewoon niet tot iemand doordringt. Dit laatste kostte mij enkele vriendschappen, maar ik ken mensen die de lieve vrede bewaren en bepaalde onderwerpen vermijden.

Ingaan op de uitnodiging

Mijn eerste reactie was vooral: “Ja, graag!” Iemand die op Twitter iets doms zegt in het echt uitleggen waarom dat dom is: die kans is extreem klein. Maar helaas kwam het er niet meteen van: ik kampte namelijk met langdurige coronaklachten op het moment van de uitnodiging, dus die ging op de lange baan.

Begin januari namen mijn klachten af en probeerde ik het opnieuw. “De vorming van de fractie in de nieuwe Tweede Kamer zou eerst afgerond worden en dan zou er een mogelijkheid ontstaan”, liet ze me in een reactie weten, eind januari.

En daarna bleef het stil. Opvallend stil.

Met de woordvoerdersverdeling achter de rug, probeerde ik het nog een keer in februari. Zonder reactie. En toen, op 12 maart, plaatste ze plotseling dit op Instagram:

Opnieuw sprak ik haar aan. Er zijn namelijk mensen die dit écht geloven, kijk maar naar De Week van de Lentekriebels in 2023.

Zij vond transfobie humor, ik absoluut niet.

In de reactie stelde ze “dat ik er toch ook gewoon mag zijn”, zonder enig realiteitsbesef dat ze het wantrouwen jegens ook mijn bestaan zo opstookt. En ik weet zeker dat als ik Rikkie’s prestatie had geëvenaard ik zonder twijfel een doelwit van Mona geweest was.

Het probleem is ook dat ze het beeld creëert dat transmensen belachelijk maken normaal is.
“Als zij het doet mag ik het ook? Toch?”

Maar het werd nog erger. Ze plaatste een videoclip van het Instagramkanaal Kings of Value, waarin “woke” omschreven werd “als een manier om de geest van jonge mensen te verzieken”.

Kings of Value is een manosphere Instagram kanaal, met alle rabiate vrouwenhaters en neofascisten praktisch permanent op de omslag: Matt Walsh, Michael Knowles, Jordan Peterson, Stephen Crowder, Ben Shapiro, Dennis Prager, Pierce Morgan.

Let trouwens even op de tweede rij, middelste afbeelding: Daar misbruikt men het verhaal van David Reimer om te beweren dat transmensen niet bestaan en dat genderbevestigende zorg dodelijk is.
Terwijl David Reimer juist het gevolg was van een afschuwelijk experiment van een seksuoloog en om die reden uiteindelijk een eind aan zijn leven maakte. Zijn verhaal bewijst JUIST dat kinderen niet te indoctrineren zijn. Dit verhaal zo misbruiken is buitengewoon walgelijk.

Het kanaal bediend zich van buitengewoon luie, korte clipjes vergezeld van het enige woord: “Thoughts?”
Ondanks die onvoorstelbare luiheid trekt het kanaal griezelig veel kijkers en volgers (of ik begrijp niks van Instagram, dat kan natuurlijk ook, mijn kennis van sociale media laat soms te wensen over).

Mona Keijzer promoot dus, als feministe een anti-vrouwenkanaal. Jordan Peterson vind immers dat verkrachting de schuld is van de vrouw, tenzij een groep mannen overeenstemming bereikt dat het verkrachting is…
Dan ben je dus geen feministe.

Maar er gebeurde iets eigenaardigs. Iets raars waarvan ik lang getwijfeld heb of ik het eerder dan de reacties op haar haattweet moest bespreken of daarna pas.
Want haar opmerking dat ze een feministe zegt te zijn, haar haattweet richting Rikkie Kollé, het delen van manosphere materiaal: het kwam allemaal in een ander daglicht te staan door een manifest dat aan alle kanten rammelt.

De oneindig complexe samenleving die vraagt om nuance

Een aantal dagen voor of na het plaatsen van de haattweet richting Rikkie Kollé, plaatste ze op haar eigen website (die momenteel uit de lucht is) het artikel met de eigenaardige titel:
“De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen”. Een stuk over “waarom overheidsbeleid (bijna) altijd faalt”, waar ze een prijs voor won van De Nieuwe Denktank, waar je het stuk op dit moment wél kunt lezen. Welke hel zij het over heeft mag de lezer invullen, ik weet het niet.

Goede bedoelingen heeft ze niet en het ijveren voor nuance boeit haar evenmin: Excuses maken voor de buitengewoon racistische uitspraak over moslims (die zij zelf “zeer genuanceerd” noemt trouwens). Dat nooit! Je gebruikt zelfs onderzoek om te zeggen dat je geen raciste bent. Alleen komt daar het woord “islam” nergens in voor… Het ging ook niet over religie.
Onderzoek nodig hebben om te bewijzen dat je geen raciste bent is natuurlijk ook een zwaktebod.

Want, uit haar hoorzitting bij 23:25 blijkt:

“Dus op het moment dat je iets zegt er mensen zijn die dat vervelend vinden, dat is een feit voorzitter. Maar om nou te zeggen dat je dat niet meer mag zeggen, want dat is eigenlijk wat u (Ismail El Abassi, DENK) stelt, dat zou toch ook wat mij betreft wel te ver gaan.”

Dit is het op zeer zalvende toon ontkennen van je discriminatoire taalgebruik.
Iedereen zegt wel eens iets dat niet lekker valt, ik ook, en dat blijft ook zo, daarvoor zijn we mensen.
Hoe je vervolgens met kritiek omgaat, of je excuses aanbiedt, is echter daarna het belangrijkste.
Mona Keijzer kan niet tegen kritiek, dat is in die hoorzitting heel duidelijk, op alle mogelijke wijze verdedigd ze het ongelimiteerd moeten kunnen beledigen en discrimineren van moslims.

Want dat is wat je doet als je expliciet weigert afstand te nemen en geen excuses maakt voor je uitspraakt. Zoals wel vaker, bleek transfobie ook nu weer de voorbode van onversneden racisme.

Antisemitisme bestrijden is bij haar dus voorwaardelijk: dat kan blijkbaar alleen als je louter moslims de schuld geeft. En dat maakt het kwalijk: het jodendom/Judaïsme is blijkbaar heiliger dan het islamitische geloof. Discriminatie van de een moet worden toegestaan om discriminatie van de ander mee te veroordelen. Terwijl je de realiteit gewoon kunt blijven erkennen: antisemitisme komt namelijk ook van roomblanke, witte Nederlanders. Van Christelijken, van Katholieken, enz.

Doordat ze in de hoorzitting maar bleef hameren op haar zogenaamde nuance ga je je bijna afvragen of ze zelf werkelijk niet doorheeft dat ze zo hypocriet bezig is. En dat er ook een camera op staat die dat genadeloos registreert.

Sommige dingen niet meer mogen zeggen is verder voor een hoop flexibiliteit vatbaar bij de BBB. Vlak voor de verkiezingen in 2023 was dit nog onderdeel van het program:

Sommige dingen dus niet meer mogen zeggen en zelfs niet meer leren: de BBB is vóór.
En reken maar dat dat citaat zich ECHT NIET BEPERKT tot het boerenleven, zoals het lijkt te suggereren. Kijken we naar het hoofdlijnenakkoord met daarin de “eis” politiek neutrale seksuele voorlichting in te voeren, dan zie je daar het boekenverbod gewoon terug.

Zichtbare hypocrisie en tegenstrijdigheid: je hoeft er niet lang naar te zoeken bij extreem-rechtse en oerconservatieve politici. Nee, het linkerdeel is niet gevrijwaard, maar liegt meestal niet de hele boel bij elkaar. En vooral niet zo zichtbaar tot het punt dat je je afvraagt of het korte termijn geheugen van de domrechtse volgers van die politici soms ernstig is aangetast.

Eerlijk uitkomen voor het feit dat je nooit principes had, of dat je standpunten radicaal veranderd zijn: daar zou je wat mij betreft een prijs voor mogen krijgen. Dan hoef je, in sommige gevallen niet tussen de regels op zoek te gaan naar het exclusionaire karakter. Ik heb dan nog steeds problemen met racisten hoor, begrijp me niet verkeerd.

Mona doet dat in ieder geval niet, en kiest nog een sport hoger uit op de ladder der hypocrisie:

Daarmee is politiek verworden tot een verplicht simplificeren van de complexe werkelijkheid. Je bent voor of tegen vluchtelingen. (…) Voor of tegen vrijheid van transgenders. Voor of tegen….. noem maar op. Terwijl de werkelijkheid van het leven van echte mensen vele malen genuanceerder is dan dat.

Transmensen zijn blijkbaar geen echte mensen en dus is het prima om het debat erover zonder nuance te voeren. Zo lees ik dat. Want dat is letterlijk wat er staat.

“Je bent voor of tegen de vrijheid van transgenders”

Dit is natuurlijk lulkoek. Er is geen “Absoluut 0 of alle vrijheid debat”, maar een discussie over meer gelijkheid. Het eigen advies opvolgen is niet aan mevrouw Keijzer besteed zoals je ziet.
Hoe het wordt gevoerd, bepaald hoe de transmensen waarover het gaat worden geraakt.

En dat debat, ontbeert in toenemende mate de stem van de experts. De eigen onderbuik? Die is véél betrouwbaarder!
Onze zorg, een roep om educatie, steeds vaker wordt zelfs ons bestaan als een expliciet negatieve factor uitgelegd, als een vorm van verwoesting, van radicaal activisme waar zogenaamd geen weerwoord op gegeven mag worden. Alles bedoeld om het wantrouwen jegens ons te vergroten.

Transrechten zijn mensenrechten. Daarover discussiëren verlaagt de drempel om andere mensenrechten ter discussie te stellen. Ik verwacht daarom binnen 9 maanden van nu een aanval op abortus. Aangezien het verkiezingsprogramma van het NSC op transrechten niets waard bleek, is het dom en dodelijk naïef te verwachten dat ze op het abortusstandpunt niet keihard gaan draaien. Maar goed, ik dwaal opnieuw af, terug naar mevrouw Keijzer.

Iets kleins dat ik toch benoem: mevrouw Keijzer reduceert transmensen tot hun transitie door “transgenders” te zeggen. Zeg gewoon transmensen (ik heb dit vroeger óók fout gezegd hoor! Echt waar, maar dat is zo’n 7-8 jaar geleden!). We spreken namelijk ook al een tijd niet meer over “homo’s”, maar “homo mannen” of “mannen die op mannen vallen”.
Ook dát is nuance.

Maar Keijzer vindt die nuance niet belangrijk en ondermijnt vervolgens haar eigen rechten.

“Revolutionair de barricaden beklimmen en jouw ideaalplaatje afdwingen, maakt een einde aan die discussie en legt dwingend een blauwdruk neer voor een goed leven.”

Haar recht om te stemmen, om te werken, zelf een bankrekening te openen, zelfs het feit dat ze zich zo mag én kán uitspreken zonder dat haar tekst afgedaan wordt als dom gekwezel van een vrouw?
Allemaal het gevolg van vrouwen die revolutionair de barricades beklommen en de discussie over ongelijkheid tussen mannen en vrouwen startte, en zo streden voor een (iets) beter leven.

Net zoals transmensen dat nu al jaren doen.

Het feminisme dat ze zegt aan te hangen wordt gewoon getackled.
Dat is op zich al onvoorstelbaar, tot je je beseft dat mevrouw Keijzer meester doctorandus in de rechten is. Het prima voorbeeld dat hoogopgeleide mensen ook ontzettend dom kunnen zijn.

Mona Keijzer lijkt het extreem-rechtse geluid in onze samenleving het redelijke, aantrekkelijke, toegankelijke gezicht te willen geven. Het lijkt een beetje op de situatie in Amerika rondom vooral de Republikeinen: Hoe zorg je ervoor dat mensen zonder schuldgevoel uit kunnen komen voor het feit dat ze een racist zijn?
Simpel: Als deze persoon heel normaal, heel huiselijk, heel supervrouwelijk en redelijk overkomt.

Deze mensen misbruiken hun geloof om hun discriminatie mee te verantwoorden. Dat geloof zullen we tegen ze moeten gaan gebruiken, daar hebben de meesten namelijk een hekel aan.
In dezelfde hoorzitting:

“Er is een horizontale verbinding, naar anderen, maar ook een verticale, naar mijn Maker. Ik probeer goed te doen en een goed leven te leiden, althans, zo begin ik elke ochtend.”

Goed te doen…Juist. Daar hoort dus blijkbaar het regelrecht discrimineren van transvrouwen en moslims bij. Dit stukje uit de Bijbel vind ik daarom heel erg toepasselijk op mevrouw Keijzer:

Het heilig evangelie naar de beschrijving van Mattheüs : 7 : 15
Maar wees op uw hoede voor de valse profeten, die in schapenvacht naar u toe komen maar van binnen roofzuchtige wolven zijn.

(Heb ik tóch nog iets gehad aan die cultuur- en geloofslessen op een OPENBARE publieke basisschool!)