Al het beeldmateriaal in dit artikel is, tenzij anders vermeld, met de computer gegenereerd op basis van 3D modellen.

Ter inleiding begin ik met twee recent ingediende moties uit de Tweede Kamer:

Nieuw Sociaal Contract constateert dat het aantal vrouwen dat een aanvraag voor abortus doet jaar op jaar toeneemt. We zien dat de zorg voor deze vrouwen over het algemeen zorgvuldig, multidisciplinair en van hoge kwaliteit is, maar ook dat er een ethische en daarmee ook een politieke component aan zit. De beslissing om deze vrouwen te behandelen met met medicatie en zo een abortus op te wekken wordt doorgaans genomen rond de leeftijd van 30 tot 35 jaar, in een periode van grote hormonale, lichamelijke en geestelijke veranderingen, op basis van symptomen die niet objectief kwantificeerbaar zijn.

We hebben de afgelopen jaren gezien hoe andere Europese landen terughoudender zijn geworden in het uitvoeren van abortus volgens het zogeheten “Dutch protocol”. Nog belangrijker, de rapporten die vandaag voorliggen, laten zien dat het aan zicht ontbreekt. Daar zou mijn fractie wel behoefte aan hebben.

Daarom dien ik twee moties in.
De Kamer,

gehoord de beraadslaging,

overwegende dat naast medische ook maatschappelijke, sociale en culturele ontwikkelingen kunnen bijdragen aan deze toename, wat zich zou moeten uiten in een groeiend percentage van mensen die geen abortus laten uitvoeren;

verzoekt de regering om gegevens te verzamelen om inzicht te geven in het aantal behandelingen, in vergelijking met het totaal aantal aanmeldingen uitgesplitst per jaar, leeftijd en geboortegeslacht en hierover aan de Kamer te rapporteren,

en gaat over tot de orde van de dag.

En motie 2:

De Kamer,

gehoord de beraadslaging,

constaterende dat het aantal aanvragen voor abortus snel toeneemt;

overwegende dat een aantal Europese landen, zoals Zweden, terughoudender zijn geworden in de behandelmethode met abortusmedicatie, het zogeheten “Dutch protocol”;

verzoekt de regering om onderzoek te laten doen naar de fysieke en mentale gezondheidsuitkomsten na behandeling met de “Dutch protocol”-methodiek en deze te vergelijken met cohorten patiënten in andere Europese landen, met een andere zorgstandaard,

en gaat over tot de orde van de dag.

Heb je ‘m door? Ja? Mooi.
Geschokt? Ja?

Nee? Dat zou je wel moeten zijn.
Een sociaal grondrecht, (medische zorg), maar ook het medisch beroepsgeheim word aangevallen.
En wat moet een politicus met de medische gegevens van een ander?

Gelukkig is het niet waar. Niet helemaal, helaas. Deze tekst is namelijk nauwelijks aangepast.

Dit zijn (met griezelig weinig aanpassingen) de woorden van Rosanne Hertzberger (NSC) in een debat van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) van 15 februari 2024.
Ze maakte zich (extreem-rechts doet dit al jaren) druk om de “zorgelijke toename van het aantal aanmeldingen van minderjarigen op wachtlijsten voor genderzorg.”

Dit is het origineel, zodat je ze kunt vergelijken:

Bron: Tweede Kamer, Ministerie Volksgezondheid, Welzijn en Sport, 15 februari 2024:

Nieuw Sociaal Contract constateert dat de groep minderjarigen die op de wachtlijst staan voor een behandeling vanwege genderdysforie jaar op jaar toeneemt. We zien dat de zorg voor deze kinderen over het algemeen zorgvuldig, multidisciplinair en van hoge kwaliteit is, maar ook dat er een ethische en daarmee ook een politieke component aan zit. De beslissing om deze kinderen te behandelen met puberteitsremmers wordt op jonge leeftijd genomen, gemiddeld 14 tot 15 jaar, in een periode van grote hormonale, lichamelijke en geestelijke veranderingen, op basis van symptomen die niet objectief kwantificeerbaar zijn. We hebben de afgelopen jaren gezien hoe andere Europese landen terughoudender zijn geworden in het behandelen van minderjarigen volgens het zogeheten “Dutch protocol”. Nog belangrijker, de rapporten die vandaag voorliggen, laten zien dat het aan zicht ontbreekt. Daar zou mijn fractie wel behoefte aan hebben.

Daarom dien ik twee moties in.

De Kamer,

gehoord de beraadslaging,

overwegende dat naast medische ook maatschappelijke, sociale en culturele ontwikkelingen kunnen bijdragen aan deze toename, wat zich zou moeten uiten in een groeiend percentage van mensen die geen diagnose en/of behandeltraject krijgen;

verzoekt de regering om gegevens te verzamelen om inzicht te geven in het aantal diagnoses en behandelingen, in vergelijking met het totaal aantal aanmeldingen op de wachtlijst uitgesplitst per jaar, leeftijd en geboortegeslacht en hierover aan de Kamer te rapporteren,

en gaat over tot de orde van de dag.

En motie 2:

De Kamer,

gehoord de beraadslaging,

constaterende dat het aantal minderjarigen met genderdysforie snel toeneemt;

overwegende dat een aantal Europese landen, zoals Zweden, terughoudender zijn geworden in de behandelmethode met puberteitsremmers, het zogeheten “Dutch protocol”;

verzoekt de regering om onderzoek te laten doen naar de fysieke en mentale gezondheidsuitkomsten na behandeling met de “Dutch protocol”-methodiek en deze te vergelijken met cohorten patiënten in andere Europese landen, met een andere zorgstandaard,

en gaat over tot de orde van de dag.

Dit debat ging over hervorming van de zorg voor transmensen, de basis waren 2 rapporten met daarin meerdere broodnodige aanbevelingen.
Met de redelijkheid “van een ouder die alleen vragen stelt”, creëerde Hertzberger een angstbeeld.
Extreem-rechtse politici roepen al zo’n 5-6 jaar dat er met puberteitsremmers iets mis is.
Een medicijn waarvan 1 van de varianten al meer dan 40 jaar oud is.

Het zou “experimenteel” en “gevaarlijk” zijn, de bijwerkingen “onbekend” zijn (het medicijn heeft gewoon een bijsluiter), en artsen verstrekken het te gemakkelijk.

Maar wel alleen bij transkinderen natuurlijk.

Minderjarige kinderen die te vroeg in de puberteit komen, kankerpatiënten, mensen met endometrioseklachten en in IVF-processen, daar hoor je ze niet over, maar ze krijgen hetzelfde middel.
Als je me niet gelooft, kun je hier de bijsluiter van het middel Lucrin lezen.

Ben je zelf een transpersoon, of je hebt verstand van het onderwerp, dan weet je dat de angst nooit gericht is geweest op het medicijn, maar op de groep kinderen die het krijgt.
En die kun je lekker inzetten om exclusionaire politiek mee te bedrijven, en daarbij voor te sorteren op het verbieden van hun zorg.

Want politici beschermen deze kinderen zogenaamd tegen een “schadelijke ideologie” (medische zorg dus). En wie is er nou tégen het beschermen van kinderen?
Maar helaas is deze angst juíst schadelijk, want met bescherming heeft het niks te maken.
Wel met het wensen te onthouden van zorg.

De medische informatie en veiligheid van kinderen staat op het spel

Motie 1 schendt het medisch beroepsgeheim; Pia Dijkstra (demissionair minister Medische Zorg) waarschuwde met goede reden de hele Kamer en “ontraadde deze motie met klem”.
Hertzberger, doof voor dit advies, hield de motie aan.

Ik weet zeker dat ze wacht op het nieuwe kabinet voordat ze deze motie opnieuw indiend.
Ondertussen kan men de vijandigheid jegens transmensen verder opvoeren, zodat er een klinkende meerderheid voor ontstaat, en de extreem-rechtse zorgminister loyaal doet wat Hertzberger vraagt.

Dit gebeurde: in april 2024 gebruikte Nicolien van Vroonhoven de verkrachtingstheorie inzake transvrouwen.
Het was de onderbouwing van haar motie om de wetswijziging van het Burgerlijk Wetboek (in de volksmond “De Transgenderwet” genoemd) de nek om te draaien.

Betrouwbaar bestuur bij het NSC geldt duidelijk niet als het om transrechten gaat, iets dat ook schrijver van De Correspondent Valentijn de Hingh opmerkte (artikel zit mogelijk achter een betaalmuur.).
Artikel 1 van de Nederlandse Grondwet? Ook daar heeft het NSC lak aan als het om transmensen gaat.

Transkinderen neerzetten als slachtoffers van misbruik is een beproefde tactiek.
Je uitspreken maakt je een makkelijk doeltwit om voorstander van kindermisbruik genoemd te worden.
JA21 en FvD rolden de extreem-rechtse rode loper van deze haat al eerder uit voor het NSC.

In reactie op vragen van oppositiepartijen zei Hertzberger niks aan de zorg te willen veranderen.
Dit was een debat over de hervorming van deze zorg voor transmensen, op basis van 2 rapporten met aanbevelingen.
Deze kun je hier en hier bekijken.

In een debat over hervorming van zorg toegeven dat deze verbeteren je prioriteit in ieder geval zeker niet heeft, geeft duidelijk aan hoe serieus deze partij zal regeren.

De aanbevelingen, soms op advies van transmensen zelf betreffen o.a. de verbreding van kennis in de gezondheidszorg over transmensen in het algemeen.

Kennis die broodnodig is: Ik kreeg zelf van 3 afzonderlijke huisartsen op de spoedpost ooit de vraag wanneer mijn stem zou veranderen. (Basiskennis biologie tweede leerjaar middelbare school.)

Zoiets simpels laat die noodzaak voor kennis-uitbreiding duidelijk zien. Ik beantwoord makkelijk vragen, maar dat doet niet iedereen. We zijn bovendien niet verplicht mensen te onderwijzen.

Die aanbeveling dus past goed bij de demedicalisatie van transmensen en hun diagnose.
Niet meteen doorverwijzen naar een specialist, maar de huisarts of een psycholoog (buiten een genderteam) de eerste zorg laten verlenen.

Voor de duidelijkheid: niet om zorg te beperken, maar om daar de eerste-lijn van te maken.
Daarvoor moet je nu nog naar een genderkliniek, met (o.a.) de lange wachtlijsten tot gevolg.

Zo’n aanpak zou de toegang tot zorg kunnen verbeteren. Maar dat interesseert Hertzberger niks.

En daarom zie ik het als een toneelstukje voor de achterban van het NSC.
Met de hoop mensen te bereiken die doof zijn voor dezelfde inhoud van het FvD of JA21.

Een polikliniek die de medische missers aan elkaar rijgt is het beeld dat moet ontstaan.
Tot de maatschappij de politiek oproept actie te ondernemen en een reactie niet uit kán blijven.1

Angst en “maatschappelijke idealen”

Die angst aanwakkeren deed het NSC eerder, min of meer dan.
Op 27 juni 2023 werden aan Ernst Kuipers de volgende vragen gesteld.
De indieners Pieter Omtzigt (Lijst Omtzigt, nu NSC) en Nicki Pouw-Verweij (toen nog JA21, nu BBB).

Bij het NSC transmensen zijn transmensen niet veilig, kijk maar naar de vraagstelling.
Als je nog niet op de hoogte was maakten de moties begin 2024 dat heel duidelijk.

Pieter Omtzigt verdient eigenlijk een aparte blog.
Zijn uitspraken over transmensen staan regelrecht tegenover “respectvol bestuur”.
Maar ik dwaal af.

Nicki Pouw-Verweij is een voormalig huisarts die haar BIG nummer nog heeft.
Zij verspreidt medische desinformatie over transkinderen, of stookt op z’n minst het wantrouwen op.

Na vraag 10 ga ik verder met Hertzberger. Transfoben genoeg in Den Haag maar deze vraag is wel belangrijk, je zult dit namelijk terug zien komen in Hertzbergers moties:

Kunt u instemmen met de visie dat de uitwerking van de behandeling van genderincongruentie bij minderjarigen een maatschappelijk vraagstuk is dat de bevoegdheid van de medische beroepsgroep overstijgt, zodat de overheid verantwoordelijkheid neemt om te komen tot een brede doordenking van dit vraagstuk?

Maatschappelijke idealen (bij het NSC: religieuze doctrine) moeten de toegang tot zorg bepalen, niet het deskundig oordeel van een arts.
Je ziet hoe Hertzberger hier gewoon op doorgaat. In de tekst voor motie 1 staat immers:
“maar ook dat er een ethische en daarmee ook een politieke component aan zit.”

Die ethische component: Dat is de geïnformeerde toestemmingsverklaring.
Dat zijn formulieren die je als volwassene ondertekend, of als ouder van een kind.
Met deze formulieren geef je aan dat je ter dege bent geïnformeerd over wat je gaat doen, wat de effecten van de behandeling zijn en eventuele, nu bekende bijwerkingen.

Die ethische component is dus niet politiek, maar medisch van aard. Die ethische component wordt niet alleen bewaakt door die formulieren, maar ook door het Multi-Disciplinair Overleg.
Lees maar even terug: zelfs Hertzberger haalt dat aan. Dat MDO maakt dat 1 arts, psycholoog of hoofdverpleegkundige niet op eigen houtje een behandelingsbeslissing kan nemen.
Helemaal nooit.

Dit is een van de redenen waarom deze zorg, naast grondige psychologische screening zo zorgvuldig is.
Ook dát haalt Hertzberger aan om daarna 180 graden te draaien: die ethische beoordeling is wat haar betreft bij doktoren niet in juiste handen.

Dat draaien is iets waar Hertzberger goed in is en waar ik dit stuk mee afsluit.

Keer op keer de aandacht vestigen op deze zorg suggereert dat er iets niet klopt en dat de samenleving de politiek oproept krachtig in te grijpen.
En je kunt wel raden wat de politieke opvatting is van het NSC…

De sociale besmettingstheorie

Hertzberger refereert geniepig aan de sociale besmettingstheorie van Lisa Littman.
Psuedo-wetenschappelijk onderzoek dat de term lanceerde is ontkracht en het wetenschaps-platform dat het publiceerde bood excuses aan, omdat het zoveel schade aanrichtte.

Volgens die theorie worden kinderen transgender door sociale media en groepsdruk.
Het zou overbodig moeten zijn het te zeggen, maar: dat is aperte onzin.

Dergelijke ideeën werden ook tegen de homobeweging gebruikt:
“Door al die aandacht wordt mijn kind nog homo!”

The Interim Report van Hilary Cass, een inmiddels zeer omstreden voormalig kinderarts uit het Verenigd Koninkrijk vormt de basis voor Hertzbergers “zorgen in het buitenland”.

The Interim Report, en The Cass Review leidde beiden tot een verbod op de zorg voor transkinderen in het Verenigd Koninkrijk, waarna de landen die Hertzberger noemt volgden.
Een keer werd het verbod in het Verenigd Koninkrijk vernietigd door de rechter, de tweede keer niet.

Als je dit rapport gebruikt, wil je zorg verbieden, alleen kun je het nu nog niet expliciet zeggen.

De lijn in dit debat lijkt veel op die van het abortusdebat.

Vrouwen doen maar wat, zijn emotioneel instabiel en daarom moet de staat de beslissing nemen.
Dit alles om een “afschuwelijke permanente, levensveranderende” beslissing te voorkomen.
Is de maatschappij tegen abortus? Dan heeft een vrouw geen lichamelijke autonomie en integriteit.

De regelmaat waarmee de zorg voor transkinderen “onomkeerbaar”, met “levenslange, permanente en ingrijpende gevolgen” genoemd, is een sterke, griezelige parallel.

Een persoonlijke reactie

Ik sprak Hertzberger in een persoonlijke email aan op haar moties.
Ze zegt niet expliciet zorg te willen verbieden2, maar ze sorteert er zeker op voor.

Dit is de vraag die ik haar stelde (ik heb de aanhef, waarin ik aan het debat refereer weggelaten):

Als er ernstige, zeer ontwrichtende gevolgen te verwachten zijn voor het
betrokken kind in zowel fysieke als psychisch-emotionele vorm, gevolgen
die ruimschoots van tevoren bekend zullen zijn, zou u dan nog steeds
willen ijveren voor het per definitie afhouden van deze medicatie voor
minderjarigen om te onderzoeken of dat de kwaliteit van leven voor het
betrokken kind zou verbeteren?

Als je het goed leest is het een hele flauwe vraag, een instinker bijna. En dat instinken, dat deed ze:

Rosanne Hertzberger op 18 maart 2024:

Nee, het zou een slecht idee zijn om zomaar medicatie te ontzeggen, zoals in Zweden en Engeland nu gebeurt of gebeurd is. Dit zou onethisch en onverantwoord zijn. Daarom heb ik een voorstel gedaan om de gezondheidsuitkomsten van de verschillende behandelprotocollen te vergelijken. Ik ben ook benieuwd welk percentage van de kinderen die in aanmerking komen voor behandeling met puberteitsremmers, zonder die behandeling nog steeds kiezen voor aanvullende behandeling met genderbevestigende hormonen.

Het zou slecht zijn, maar ze hamert behoorlijk op die terughoudendheid.
Waarom ijveren voor een vorm van toegang tot zorg alleen als je deelneemt aan onderzoek?

Bovendien kennen we de gezondheidsuitkomsten van het niet behandelen. Volwassenen die in transitie gaan kunnen sociale interacties lastig vinden.
Als kind de sociale interacties van iemand van het andere geslacht aanleren, moesten ze over slaan.

Verder springt deze zin eruit:

“Ik ben ook benieuwd welk percentage van de kinderen die in aanmerking komen voor behandeling met puberteitsremmers, zonder die behandeling nog steeds kiezen voor aanvullende behandeling met genderbevestigende hormonen.”

Want eigenlijk zijn trans-volwassenen die groep mensen.
Die wilden wel, maar wisten het niet, of hun thuissituatie was onveilig.
Ik val zelf in die eerste groep. Toch besloot ik een hormoonbehandeling te nemen.

Deze nieuwsgierigheid lijkt te leunen op het idee dat transkinderen er vast overheen groeien.
Mensen die oefeningen van een fysiotherapeut krijgen ten einde de pijn van een mogelijk versleten gewricht tegen te gaan, worden ook niet gevolgd om te zien wie toch een kunstheup liet plaatsen.

In ieder geval niet om de plaatsing van kunstheupen te verbieden.

Bovendien plaats ik grote vraagtekens bij de objectiviteit van Hertzberger.
Je onderzoekswens onderbouwen met desinformatie, onderzoek dat al loopt negeren: we hoeven echt niet te verwachten dat ze geïnteresseerd is in de feiten.

Bovendien blijft de vraag knagen: waarom de politiek zorg laten beoordelen in plaats van een arts?
Welke deskundigheid heeft een politicus wél die (in dit geval) een endocrinoloog niet heeft?

Dit is de duidelijkste parallel met het abortusdebat.
De staat beoordeeld écht beter dan een gynaecoloog wat goed is voor de gezondheid van een vrouw.

Je gaat bijna denken dat men een gruwelijk selectieproces op wil tuigen:
“Ik wil weten welke kinderen niet meer in onze statistieken voorkomen voordat ze 18 zijn.”

Veranderen de statistieken dan is dat niet omdat ze niet transgender bleken te zijn, maar omdat ze zelfmoord pleegden.

Ben je geestelijk niet sterk genoeg? Dan hoorde je niet thuis in de maatschappij.
En zo verdwijnen er langzaam maar zeker transmensen uit de maatschappij.

De instinker

Ik merkte al op dat de vraag een instinker was.
Als je ‘m gezien hebt, hoef ik je niets uit te leggen, maar voor de mensen die het niet zien:

Het woord “transkinderen” ontbreekt.

Die vraag ging over kinderen die te vroeg in de puberteit komen en dezelfde “gevaarlijke”, “experimentele medicatie” waarmee we “voorzichtig” zouden moeten zijn krijgen.
Bij transkinderen moeten we er voorzichtig mee zijn, dus dan bij andere kinderen ook.

Maar ze vroeg niet om verduidelijking, ze begon meteen over transkinderen.

Redelijk zwart op wit bewijs dat de kinderen het probleem zijn, niet het medicijn.
Net zoals het meest recente rapport van Hilary Cass duidelijk om de haat jegens transmensen draait. ALLE transmensen, niet alleen transkinderen. Niet hun medicatie, gewoon hun hele bestaan.

Nu denk je misschien:
“Maar hier wist ik helemaal niks van? Ik las er niks over in de krant!?”

En dat klopt: De pers besteedde nagenoeg geen aandacht aan de zoveelste aanval op transkinderen en hun sociaal grondrecht op zorg. Erg storend, gezien het campagnegeluid van het NSC.

Ik hoop vurig dat een gebrek aan tijd en niet het een gebrek aan kennis daaraan ten grondslag ligt.
Dat Jan Kuitenbrouwer en Peter Vasterman in kranten zonder pardon hun desinformatie kunnen verspreiden, doet echter anders vermoeden.

De snelheid waarmee extreem-rechtse politici kunnen draaien

Ik merkte net al op dat Hertzberger goed is in draaien (al zou ik bijna zeggen dat dat voor veel extreem-rechtse politici opgaat).
Ze had een aantal jaar een column in het NRC, en in een daarvan hekelde ze de aandacht voor het extreem-rechtse geluid van de FvD.
Ik schrap een paar zinnen zodat de uitspraken duidelijker bij elkaar staan:

Bron: NRC Column Rosanne Hertzberger 3-12-2022:

Mijn liberalisme gaat behoorlijk ver. Zo vind ik dat mensen vrij moeten zijn om naar hun knotsgekke ideeën te leven, vind ik dat geloofsgemeenschappen in verregaande mate zelf mogen beslissen wat zij prediken en vind ik dat ouders hun kinderen naar religieuze weekendscholen mogen sturen waar ze leren alleen vriendjes te maken met kinderen van hetzelfde geloof, of dat de enige echte liefde die tussen man en vrouw is.

Dat mag allemaal afschuwelijk zijn, maar afschuw is geen goede grond om in te grijpen. (…) De overheid mag alleen met hele goede redenen in de privésfeer treden.

Amper 13 maanden later zit ze in de Tweede Kamer en verspreid ze dat gedachtegoed nu zelf.
Extreem-rechtse/oer-conservatieve principes zijn als een windhaan: de richting die het meest opportuun is, bepaald de koers.

Want als afschuw geen goede grond is om in te grijpen, vanwaar dan deze aanval op transkinderen?
De overheid zou toch niet op basis van die afschuw in de privésfeer moeten treden en het medisch beroepsgeheim in willen trekken?
Met liberalisme heeft het in ieder geval niets te maken. Hoogstens met haar persoonlijke liberalisme.
“Vrijheid voor mij, maar niet voor gij”.

Afsluiting

Een goede vriendin omschrijft een politieke situatie zoals deze als volgt:

“De rechten van seksuele minderheden zijn als de kanarie in de kolenmijn. Die rechten bevechten betekend dat de vrijheden en rechten van andere mensen op het spel staan. Ook als je buiten schot dacht te blijven.”

Hypocriet genoeg legt Rosanne Hertzberger het zelf het beste uit en legt de vinger op de zere plek:

Bron: NRC Column Rosanne Hertzberger 3-12-2024:

Je zou elke politieke partij moeten toestaan in het bestel: uiterst rechtse en uiterst linkse, extreem-religieuze of extreem-conservatieve – maar niet de antidemocratische, want daarmee sta je toe dat de democratie op een slechte dag zelfmoord kan plegen.
(…)
Ook haat went. (…) We moeten onze vrijheden in dit land beter beschermen. Niet omdat het zo effectief is, maar uit principe.

Haat went inderdaad, als je het maar redelijk genoeg verwoord.
De vrijheden van transkinderen beschermen we niet, die verkwanselen we onder het mom van “bescherming”, onderbouwt met desinformatie en angst.

Als laatste dan nog een klein statistiekje. Een werkelijk piepkleine.
De moties van Rosanne Hertzberger raken <0,000006% van de Nederlandse bevolking per jaar.

Complexe, omvangrijke crises ten spijt liet het NSC zo weten wat volgens hun écht ter zake doet.
Het NSC kan dus niet serieus regeren: niet omdat ze het niet willen, maar omdat het niet kan.

Extreem-rechtse politici hebben altijd een vijand nodig om de schuld te geven van problemen in het land. Bestaat die vijand nog niet, dan creëren ze ‘m wel.
Nu is dat de zorg voor transkinderen, een systeem dat onvoorstelbare macht wordt toegedicht, maar waarvan de macht eigenlijk onmiddellijk afbrokkelt als ze ertegen zouden ageren en regeren.

Daarom noem ik het NSC extreem-rechts.
Het is religieus extremisme en fascisme om zo’n kleine groep als overheid zo aan te pakken.
Zonder bomaanslagen en met het kalme, redelijke taalgebruik oogt het alleen niet extreem.
Zo is niet op tijd duidelijk dat hier grondrechten gepoogd worden in te trekken.

**

  1. Het past prima in het hoofdlijnenakkoord waarin tegen “woke-isme” gestreden moet worden. ↩︎
  2. Ik had dit stuk eerder willen plaatsen, maar ik denk ook om mijn eigen geestelijke gezondheid.

    Een belangrijk gegeven is dat Rosanne Hertzberger opdook bij de anti-trans conferentie in de Vrije Universiteit te Amsterdam van donderdag 27 juni.


    Meerdere sprekers, waaronder Hilary Cass kregen ruim baan om hun anti-trans standpunten te verkondigen aan een publiek dat op basis van geheimhouding en persoonlijke uitnodiging niets naar buiten mag brengen van wat daar gezegd is. (Wat je daar dan als Tweede Kamerlid aan hebt…ik snap het niet helemaal, maar dat terzijde).


    Wat mij betreft heeft Hertzberger zichzelf hiermee compleet ongeloofwaardig gemaakt.
    Als je niets aan de zorg wil veranderen, dat in het licht van haar moties toch al extreem ongeloofwaardig, ga je niet naar zo’n conferentie.
    Want dat doe je dan met maar 1 reden: Informatie opdoen over hoe je zoveel mogelijk schade kunt aanrichten in de levens van de kinderen in kwestie.
    ↩︎