Nu ik met een nieuwe versie van het dashboard begonnen was, besloot ik ook het statuslampcluster opnieuw te ontwerpen. Niet alleen bracht ik de iconen opnieuw aan, maar ook de elektronica erachter werd nou ja, opgewaardeerd.
In versie 1 probeerde ik alles op 1 print aan te brengen. Op de foto links zie je daar nog de geschiedenis van: de weerstanden die lekker strak naast elkaar zitten. Er was weinig ruimte om eraan te werken, en de bekabeling zelf kon niet gemakkelijk losgemaakt worden. Daardoor zat dit cluster praktisch permanent vast. Dus kreeg het z’n eigen print met niks anders erop, en zorgde ervoor dat het los te schroeven viel van de print zelf.
Alle transistoren op de print zijn BC547’s trouwens en waar mogelijk (de voorraad raakte op) gebruik ik een 1K weerstand aan de basis, die wordt aangestuurd met een Arduino Mega. De bandkabel is daar de verbinding van en moest de kabelbende beperken: dat had immers de fout in versie 1 veroorzaakt.
Ook dit is een print die baat zou hebben bij het zelf etsen ervan: het werkt, maar het ziet er niet erg netjes uit, al die draadjes naar de basis-weerstand van de transistor.
Ik maakte wel een stomme fout: ik soldeerde de ingang aan de uitgang! En daar kwam ik natuurlijk pas achter toen ik het printje probeerde te testen met LED’s en de foto al genomen had.
Tussen de LED’s zit doorgaans een 330 Ohm weerstand (maar die raakten uiteindelijk op). Links van elke transistor loopt een + baan, aangezien BC547’s de – schakelen. Om draadbreuken achter de LED’s op te kunnen lossen is het draad zelf vrij lang: om het uit de weg te houden bij het vastschroeven aan de rand, draait de LED-houder 1 keer om z’n as.
Nu de elektronica was verbeterd, was er iets anders dat ik wilde veranderen: de plaat met de iconen. In de oude versie had ik die geprobeerd te maken met waterslide decals, wat absoluut niet goed dekte en bovendien een pokkeklus was om aan te brengen.
Ik had transparanten voor gebruik op overhead projectors gekocht en daarop geprint met een laserprinter. Eerdere experimenten met transparanten waren…nou ja niet heel erg goed: de toner was buitengewoon kwetsbaar voor zelfs maar zoiets als het aanraken ervan. Maar ik heb inmiddels gemerkt dat dit sterk afhangt van de gebruikte printer.
De printer die ik nu heb (een Brother 3150-CDW) bevat instellingen om tonerhechting te verbeteren, en vooral: de eco-modus uit te schakelen. De mogelijkheid om het krullen van het medium waarop geprint wordt tegen te gaan lijkt ook tot een verbetering van het resultaat te leiden, evenals het vertragen van de passagesnelheid door de rollen (het is een kleurenprinter, dus het mechanisme is langer en ingewikkelder).
Links is ongeveer hoe versie 1 er uitzag. Om het licht te spreiden (zodat je geen LED’s ziet) schuurde ik transparant Vivak plaat van 1mm dik zo mat als mogelijk. Daarna bracht ik een zelfklevende folie aan, die meer op paars dan op rood leek. Het schuren helpt voor het diffuus maken van het licht, maar als je dat niet gelijkmatig weet te doen, zie je soms nog steeds duidelijk de LED zitten in het lichtkamertje erachter. Daarom ging ik voor versie 2 voor transparanten met het diffusermateriaal uit een TFT scherm. De dekking was beter, maar nog niet genoeg. Met een stuk boeklon plakte ik daarom een tweede laag bovenop de eerste. Nu moest ik alleen de kleur nog aanpakken.
Op mijn werk begon men rond deze tijd flink op te ruimen wegens een naderende verhuizing naar een ander gebouw. Zo belandde er op een dag een grote stapel effect- en correctiefilters in een van de vuilnisbakken die voor deze opruimwoede was neergezet.
Deze filters gebruikte je om de kleurtemperatuur van halogeen-gloeilampen te veranderen in daglicht, iets dat LED-lampen steeds vaker zonder filters kunnen terwijl zeer dure LED-lampen alle kleuren weergeven: beide soorten filters raken daardoor langzaam uit de gratie. Rechts een selectie van de stapel die ik uit de vuilnisbak vistte. 3 effectfilters en 1 correctiefilter: dat is het nauwelijks zichtbare lichtgroene filter dat de kleurzweem van je cameralamp meer lijkt op TL-licht laat lijken.
Er werd nu aardig wat gestapeld: twee lagen transparanten die aan elkaar geplakt zaten met boeklon (oranje en geel), een diffuserplaat uit een TFT scherm (groen) en daar bovenop een losliggend stuk rood effectfilter (weergegeven in blauw, ik weet het, daar zit geen logica in).
Hoewel ook dit erg priegelig is bij het vastschroeven, was het probleem van de dekking nu tenminste opgelost, zoals je hieronder kunt zien:
Het enige overgebleven probleem: de iconen waren zichtbaar, of de LED brandde of niet. Als je denkt aan het instrumentenpaneel in een auto, dan zie je de icoontjes daar ook nauwelijks zitten. Tenzij het licht heel specifiek op de meterplaten valt zie je ze pas als je de elektriciteit van het voertuig inschakelt. Dat vond ik dus niet mooi.
Ik probeerde daarom eerst om 2 lagen kleurenfilters aan te brengen. Maar dan nam de lichtopbrengst van de LED zo ver af, dat je het overdag nauwelijks nog zag en in het donker het indrukwekkende karakter sterk afnam. Tussen de filters die ik meenam zaten ook verschillende gradaties ND filters. Deze filters veranderen de kracht van licht zonder de kleur te veranderen.
Een van de laagste gradaties die tussen de filterset zat, knipte ik op maat en schoof ik voor het kleurenvenster. Als je teruggaat naar het plaatje van de gestapelde lagen iets hierboven, betekend dat dat er tussen de rand van de module en de blauwe laag nog een laag bij kwam. Het veranderde iets aan de waargenomen lichtsterkte, maar niet zo erg als de dubbele laag kleurenfilters, zoals je ziet op de onderstaande foto:
Omdat het vastschroeven van de module hierdoor een priegelwerk is, ben ik nog niet helemaal tevreden. Tot nu toe is het wel de betere methode. Hier kom ik dus waarschijnlijk nog op terug.